۳- بذل مال و آبرو در راه خدا
این نسل مبارک (صحابه) به جایگاهی رسید که یکی از آنان به نام ابوضمضم در دل شب، بیار می‌شود و به نماز می‌ایستد. سپس رو به سوی خدا می‌کند و دست به دعا برمی‌دارد و می‌گوید: الهی! مالی ندارم که آن را در راه تو صدقه کنم. توانایی هم ندارم که در راه تو مبارزه نمایم ولی آبرویم را وقف مسلمانان می‌کنم. خدایا! هر کس، مرا سب و شتم کرد یا ظلمی به من روا داشت یا از من غیبت کرد، عملش را کفاره گناهانش بگردان!!.
و روایت شده است که روزی، رسول خدا ج مردم را به صدقه کردن، تشویق نمود. علبه‌بن زید برخاست و گفت: ای رسول خدا! شما مردم را به صدقه دادن، تشویق نمودید و من چیزی بجز آبرویم ندارم و آن را بذل کسانی می‌نمایم که به من ستم کردند. رسول خدا ج از او روی برگردانید. اما روز بعد، گفت: «علبه‌بن زید یا آن کسی که آبرویش را صدقه کرد، کجاست؟ خداوند، صدقه‌اش را پذیرفت» [۶۸].
آنچه بیان گردید، بذل آبرو در راه خدا بود. لذا داعیان و طالبان علم باید آبرویشان را بذل نمایند همان‌طور که محمد ج آبرویش را بذل نمود. زیرا رسول خدا ج مال و جان و آبرویش را به خاطر این دعوت جاوید، بذل کرد. در پایان، امیدوارم که خداوند خون و جان و مال و آبرو و فرزندان و خانواده‌هایمان را فدای راه «لا إله إلا الله محمد رسول الله» بگرداند.
[۶۸] هیثمی در مجمع الزوائد می‌گوید: این حدیث را بزار روایت کرده است و در سند آن فردی به نام محمدبن مشمول است و او فرد ضعیفی است.