«نکاح بیوه‌زنان»
همچنین نکاح زنان بیوه عیبی به شمار می‌آمد، اگر کسی اقدام به آن می‌کرد از هرطرف تحریم می‌گشت و از خاندان جدا می‌شد، خانواده‌های شریف و عالی نسب این کار را ترک کرده بودند و این امر در اصل از زمان انحطاط دولت مغول بر اثر تمدن هندوها رایج شده بود.
هندوها نکاح زن بیوه را به طور کلی ممنوع قرار داده بودند و این رسم بد تا حدی اهمیت پیدا کرده بود که حتی بعضی از علما به حمایت و پشتیبانی از این رسم جاهلی کتاب‌هایی نوشتند[٢٠]. بنابر کوشش‌های حضرت سید احمد / بساط این سنت شنیع برچیده شد. و نکاح بیوه‌ها باردیگر رواج یافت و این طبقه‌ی مظلوم و ستمدیده که تعدادش به هزارها می‌رسید و گویی زنده در گور بود، در سایه‌ی شریعت و سنّت حیاتی نو یافت.
[٢٠]- جهت تفصیل کتاب سیرت شهید سید احمد ص ٢٢٩ قسمت نکاح بیوه – مطالعه شود.