«رساله‌ی دعوت از مولانا ولایت علی عظیم آبادی»
مولانا کرامت علی جونپوری ١٢٠٩، که یکی از مصلحان و داعیان زمان خود بود و در بنگال (بنگلادش) که مدتی از زندگی صحیح اسلامی و از تعلیمات اسلام، دور بود، بمنزله‌ی یک نشانه‌ی هدایت و رحمت بود، در کتابچه‌ی (مکاشفات رحمت) درباره‌ی حضرت سید چنین می‌فرماید: با توجه به شهرت عمومی ایشان در منطقه نیاز به ذکر کرامت‌ها و صفات بلندش نیست. آخر از این چه کرامتی بالاتر و بزرگتر؟ که به سبب ایشان در کلیه‌ی اقشار این دیار عبادات روزه و نماز احیاء گردید.
زمانی بود که در هندوستان زنان مشایخ و علماء نیز به نماز و عبادت اهمیتی قایل نبودند، ولی اکنون زنان و مردان هر قومی کاملاً آماده‌ی نمازند. خواندن قرآن با تجوید و حفظ رواج گرفته است، تعداد حافظان به قدری افزایش یافته است که زنان مردم عوام، حافظ شده‌اند و بسیاری در روستاها و شهرها مشغول حفظ قرآن می‌باشند.
مسجدهای قدیم آباد شده است و مساجد جدیدی ساخته می‌شود، هزاران نفر به حج و زیارت مکه و مدینه مشرف شدند و از شرک و بدعت و رسوم کفر و خلاف شریعت توبه کردند و راه حق را در پیش گرفتند و کتاب‌های اسلامی در هرخانه‌ای منتشر شد. آری، حضرت سید احمد شهید واقعاً مرشد بحق تمام مسلمانان در این زمان می‌باشند، خواه کسی به این مطلب اعتراف کند یا خیر؟ براستی که پیوستن با چنین کسی که خداوند او را مجدد قرار داده است نشانه‌ی قوّت دین و ایمان است.