مژده شهادت از سوی رسول الله ج
از آنجا که در اسلام، شهادت مقام بس بلندی است، هر مسلمانی آرزو دارد که در راه خدا شهید شود و با ریخته شدن خونش بتواند خدمتی به دین اسلام بکند.
آری! شهادت عطیه‌ای الهی است که نصیب هر کسی نمی‌شود مگر آنانکه خداوند لطفی در حقشان بنماید.
با چکیدن اولین قطرۀ خون شهید بر زمین، گناهانش محو می‌شود و با همان خون به درگاه رب العالمین می‌رود.
مراتبی که خداوند سبحان برای بندگانش در نظر گرفته است، پس از مقام انبیاء و صدیقان، مقام شهداء واقع شده است.
خداوند در سورۀ نساء فرموده است:
﴿وَمَن يُطِعِ ٱللَّهَ وَٱلرَّسُولَ فَأُوْلَٰٓئِكَ مَعَ ٱلَّذِينَ أَنۡعَمَ ٱللَّهُ عَلَيۡهِم مِّنَ ٱلنَّبِيِّۧنَ وَٱلصِّدِّيقِينَ وَٱلشُّهَدَآءِ وَٱلصَّٰلِحِينَۚ وَحَسُنَ أُوْلَٰٓئِكَ رَفِيقٗا ٦٩﴾[النساء: ۶۹].
«و کسی که از خدا و رسولش (با تسلیم در برابر فرمان آنان و رضا به حکم ایشان) اطاعت کند، او (در روز رستاخیز به بهشت رود و همراه و) همنشین کسانی خواهد بود که (مقربان درگاهند و) خدا بدیشان نعمت (هدایت) داده است (و مشمول الطاف خود نموده است و بزرگواری خویش را بر آنان تمام کرده است. آن مقربانی که او همدمشان خواهد بود، عبارتند) از پیغمبران و راستروان (و پیشگویانی که پیغمبران را تصدیق کردند و بر راه آنان رفتند) و شهیدان (یعنی آنان که خود را در راه خدا فدا کردند) و شایستگان (یعنی سایر بندگانی که درون و بیرونشان به زیور طاعت و عبادت آراسته شد) و آنان چه اندازه دوستان خوبی هستند!».
حضرت طلحه و حضرت زبیربدر زمان حیات رسول الله ج مژدۀ شهادتشان را از زبان مبارک آن حضرت ج شنیده بودند و بالاخره نیز همان گونه شد که رسول الله ج پیش گویی کرده بود.
ابن اثیر در اسدالغابه از ابوبکر مسمار بن عمر نقل می‌کند: «عن جابر بن عبد الله قال: قال رسول الله ج: من أراد أن ينظر إلى شهيد يمشي على رجليه، فلينظر إلى طلحة بن عبيد الله» [۵۵].
«اگر کسی می‌خواهد شهیدی را ببیند که بر روی پاهایش راه می‌رود، پس طلحه بن عبید الله را بنگرد».
همچنین در ریاض النضره نیز آمده است که از رسول خدا ج شنیده شد که فرمود:
«مَنْ سَرَّهُ أَنْ يَنْظُرَ إِلَى شَهِيدٍ يَمْشِى عَلَى وَجْهِ الأَرْضِ، فَلْيَنْظُرْ إِلَى الزُبَيْر» [۵۶].
امام مسلم نیشابوری/در صحیح‌اش از قتیبه بن سعید روایت کرده که روزی رسول الله ج به همراه ابوبکر، عمر، عثمان، علی، طلحه و زبیر- رضی الله عنهم- بر روی کوه ((حراء)) قرار داشتند، ناگاه کوه به لرزه افتاد. پیامبر ج فرمود:
«اهْدَأْ، فَمَا عَلَيْكَ إِلاَّ نَبِىٌّ أَوْ صِدِّيقٌ أَوْ شَهِيدٌ» [۵۷].
«آرام باش ای حراء! کسی جزء پیامبر و صدیق و شهید روی تو قرار ندارد».
همچنین امام مسلم/روایتی دیگر از عبید الله بن محمد نقل می‌کند که رسول اکرم ج به اتفاق ابوبکر، عمر، عثمان، علی، طلحه، زبیر و سعد ابن وقاصشبر بلندای حراء بودند، حراء به لرزه افتاد.
رسول الله ج فرمود:
«اسْكُنْ يَا حِرَاءَ! فَما عَلَيْكَ إِلاَّ نَبِىٌّ أَوْ صِدِّيقٌ أَوْ شَهِيدٌ » [۵۸].
«آرام گیر ای حراء! به حقیقت جز پیامبر و صدیق و شهید کسی دیگر بر روی تو قرار ندارد».
[۵۵] أسد الغابة، ج ۲، ص ۴۷۶. [۵۶] ریاض النضرة، ج ۲، ص ۲۳۸. [۵۷] صحیح مسلم، کتاب فضائل الصحابه، حدیث ۲۴۱۷. [۵۸] منبع سابق، مشکاة المصابیح، کتاب فضائل اصحاب