فرزندان امامان در زیر خروارها فراموشی

چرا در جلسه‌های عزا داری یک بام است و دو هوا؟!..

چرا در اشک‌های عزاداریمان فرزندان امامان که در رکاب امام حسین در کربلا جام شهادت نوشیدند را شریک نمی‌کنیم. چرا بر «ابوبکر پسر علی بن ابی‌طالب، و عمر پسر علی بن ابی طالب، و عثمان پسر علی بن ابی طالب» برادران امام حسین که در کنارش جام شهادت سرکشیدند، اشک نمی‌ریزیم؟!.

چرا برای «ابوبکر بن الحسن، و عمر بن الحسن» فرزندان امام حسن که در کنار عمویشان به شهادت رسیدند اشک نمی‌ریزیم؟!.

آیا برای این بی‌مهری تفسیری دارید؟! آیا این‌ها فرزندان امامان نبودند؟! آیا همراه امام حسین شهید نشدند؟ پس چرا یک بام و دو هوا؟!..

آیا دردناک نیست؛ در جلسه‌های عزاداری نام همه به میان آید، حتی از خادمان و نوکران و اسب‌هایی که در کربلا جنگیدند، تجلیل شود، اما از برادران و برادر زاده‌هایش هیچ نگوییم! گناهشان چه بوده است که با شلاق بی‌مهری این چنین به آنان می‌تازیم، آیا گناهشان غیر از این است که پدرهایشان نام‌های بهترین یاران و دوستان پیامبر اکرم ج را بر آن‌ها گذاشته‌اند... نام‌های بهترین مؤمنانی که حضرت امیرمؤمنان امام علی÷و امام حسن آرزو داشتند فرزندانشان چون آن‌ها بار آیند..

ولی صد حیف و دوصد افسوس که این نام‌ها با مزاج دروغ پرورده و مسخ شده آخوندهای ما نمی‌سازد؟!.

دوصد نفرین بر این حقد و کینه‌ای که قلب‌ها را آکنده ساخته و چشم‌ها را از دیدن حقیقت کور!!...

انسان از این اصرار بی‌مورد، و این لجاجت و یکدندگی این‌ها در تکفیر صحابه پیامبر خدا ج شاخ درمی‌آورد! آیات کلام الله مجید؛ قرآن سخن پاک پروردگار را انکار می‌کنند.. عقل و منطق را زیر پا می‌نهند..

فرزندان ائمه را تنها به خاطر تشابه اسمی با صحابه به فراموشی می‌سپارند.. تا حرف خود را به کرسی بنشانند!..