صوفیان
و برخی از صوفیان غالی این سخن پروردگار متعال را که می‌فرماید: ﴿ وَٱعۡبُدۡ رَبَّكَ حَتَّىٰ يَأۡتِيَكَ ٱلۡيَقِينُ٩٩ ﴾[الحجر: ۹۹]. «و پروردگارت را تا هنگامی که مرگت فرا رسد، عبادت کن» اینگونه تفسیر کردند: یعنی تا رسیدن به درجه‌ای خاص از نزدیکیِ او عبادتش کن؛ و هنگامی که آن درجه را دریافتی تکالیف شرعی از گردنت خواهد افتاد.
و ﴿ وَإِلَى ٱلسَّمَآءِ كَيۡفَ رُفِعَتۡ١٨ ﴾[الغاشیة: ۱۸]. «و به آسمان [بنگر] که چگونه برافراشته شده» یعنی: به ارواح بنگر که چگونه در عوالم غیب سیر می‌کنند؛ و در معنای ﴿ وَإِلَى ٱلۡجِبَالِ كَيۡفَ نُصِبَتۡ١٩ ﴾[الغاشیة: ۱۹]. «و به کوه‌ها که چگونه برپا داشته شده‌اند» گفتند: خداوند متعال به قلوب عارفان اشاره کرده که چگونه برداشتِ معرفت را طاقت آورده‌اند [۶۷].
وقتی از یکی از آن‌ها دربارۀ دلیل‌شان در مشروعیت رقص پرسیدند، گفت: ﴿ إِذَا زُلۡزِلَتِ ٱلۡأَرۡضُ زِلۡزَالَهَا١ ﴾[الزلزلة: ۱] [۶۸].
[۶۷] حقائق التفسیر سلمی (۳۶۵). [۶۸] سیر أعلام النبلاء (۲۳/ ۲۲۵).