ثالثاً: قلب
مقصود از قلب، تبدیل کردن نون ساکن به میم است و این میم در حرف بعدی همراه با غنّه اخفا می‌شود.
این حالت فقط نزد «با » صورت می‌پذیرد؛مثلاً:
(مَنْ بَخِلَ) را می‌گوییم: (مَمْبَخِلَ).
(سَمَیعٌ بَصِیرٌ را می‌گوییم: (سَمِیعُمْبَصِیرٌ).
(مُنْفَطِرٌبِهِ) را می‌گوییم: (مُنْفَطِرُمْبِهِ).
(زَوْجٍ بَهِیجٍ) را می‌گوییم: (زَوْجِمْبَهِیجٍ).
(مَشٌآءٍبِنَمِیمٍ) را می‌گوییم: (مَشَّآئِمْبِنَمِیمٍ).
(أَنْبَأَکَ) را می‌گوییم: (أَمْبَأَكَ).