روزه‌داری در نزد انسان
انسان از آغاز حیات بشری روزه را شناخته است و با آن سر و کار داشته است و اسناد تاریخی بر این حقیقت تاکید دارند، در نقش و نگارهای به دست آمده در معبدهای فراعنه‌ی مصر و در برگ‌های کاغذی مصری آمده است که مصریان قدیم روزه می‌گرفتند، به ویژه در ایام فتنه و جنگ بر حسب مقداری که آداب و ارزش‌های دینی شان بر آنان غلبه داشت.
همچنین ثابت شده است که هندوها، برهمایی‌ها و بودایی‌ها نیز با روزه آشنا بوده‌اند و آن گونه که کتاب‌های مقدس‌شان بر آنان تکلیف می‌کرد روزه می‌گرفتند و یونانی‌ها، رومی‌ها، ایرانی‌ها و سایر نژادها و ملت‌های قدیم نیز با روزه آشنایی داشته‌اند و شاید ابوقراط که در قرن پنجم قبل از میلاد می‌زیسته است و ملقب به پدر طب بوده است، اولین کسی است که روش‌های روزه‌داری تدوین نموده است و از برخی کاربردهای درمانی آن در یونان قدیم پرده برداشته است، در دوره‌ی بطلمیوسیان پزشکان اسکندریه برای بیماران خود توصیه می‌کردند که جهت شفا یافتن از مریضی‌ها و کوتاه شدن دروه‌ی درمان روزه بگیرند.
ادیان آسمانی سابق نیز با روزه آشنا بوده‌اند و آن را بر پیروان خود واجب می‌دانستند، بنابراین یهودیان و مسیحیان نیز با روزه آشنا بوده‌اند و روزه‌ی خاص خود را داشتند و مسلمانان نیز با آن آشنا شدند و دلیل این سخن فرمایش خداوند متعال است که می‌فرماید: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ١٨٣﴾[البقرة: ۱۸۳].
«ای کسانی که ایمان آورده‌اید! روزه بر شما فرض شده است همان گونه که بر کسی که پیش از شما بودند؛ فرض شده بود، تا پرهیزگار شوید».
اما روزه طبیعتاً در نزد امت‌های گذشته از لحاظ معنا و روش آن با روزه در شریعت اسلام و آنچه که مسلمانان در روزه‌داری به آن پایبند هستند، متفاوت می‌باشد.