حکمت الهی روزه

خداوند متعال روزه را بر بندگانش مقرر کرد تا به وسیله‌ی آن به او نزدیک شوند و نفس خودشان را تزکیه و دل‌هایشان را پاک کنند و به واسطه‌ی آن خود را از غل و زنجیرهای کینه و دشمنی‌ها و قید و بندهای شهوت‌ها و هواهای نفسانی و طمع‌ورزی‌هایی که بر آنان سیطره می‌یابند، خلاص کنند و مانعی برای راه‌های نفوذ شیطان به درون‌شان باشد و روابط محبت و برادری بین‌شان تقویت گردد و از شر و بدی‌ها و گناهانی که دامن گیرشان می‌شود، خود را برهانند و بدن‌هایشان را از سم‌های خوردنی‌ها و آشامیدنی‌ها که در آن‌ها انباشته شده است، پاک کنند و از بسیاری از بیماری‌های روانی، اجتماعی و جسمی شفا یابند، همه‌ی این امور و مواردی دیگر که فراوان هستند در این فرمایش خداوند متعال تجلی می‌یابد: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيۡكُمُ ٱلصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى ٱلَّذِينَ مِن قَبۡلِكُمۡ لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ١٨٣﴾[البقرة: ۱۸۳].

در این آیه خطاب خداوند عزیز و والا مرتبه به بندگان مومن‌اش است نه کسی دیگر، چون آنان برای اجرای اوامر خداوند مستحق‌تر و شایسته‌تر هستند و به این دلیل که به آنان یادآوری شود که روزه به عنوان یک شریعت برای کسانی که قبل از آنان بوده‌اند، مقرر شده بود و هدف از آن حاصل شدن تقوای ترسیم شده در آن فرمایش خداوند متعال است که می‌فرماید: ﴿لَعَلَّكُمۡ تَتَّقُونَ﴾ و تقوی جز با پیروی انسان از همه‌ی آنچه که خداوند عزیز و والا مرتبه به آن امر کرده است، حاصل نمی‌شود و اینکه انسان باید فرستاده‌ی خداوند را تصدیق کند و به راه او برود و از روش محکم و استوار او و صراط مستقیم وی تبیعت کند به هرچه که خداوند و رسول او از آن نهی کرده‌اند، پایان دهد و از راه‌های شیطان و یاران او دوری کند و نفس را از هوی و هوس نهی کند، در این صورت است که تقوی در دل حاصل می‌شود و در پی آن خضوع و خشوع در مقابل خداوند متعال در نهان و آشکار و تصدیق این امر توسط اعضاء به وسیله‌ی عمل‌ کردن به آن حاصل می‌گردد که این به زندگی همراه با سعادت و خوشی در دنیا و نایل شدن به رضای خداوند متعال و رسیدن به رحمت او و نایل شدن به جوار او در آخرت منجر می‌شود و آخرت بهتر و ماندگارتر است.