عقيده به كسب پاداش در نوحه‌سرايي و گريبان دريدن و زدن به رخساره بخاطر شهادت حسين ش
عقیده فوق، مخالف با عقیده اسلامی «صبر كردن به وقت گرفتاری‌ها و مصیبت‌ها» می‌باشد.
شیعیان، هر ساله، در ۱۰ روز اخیر ماه محرم، به مناسب یاد واره و خاطره شهادت حسین سمحافل ومجالسی برای سوگواری و نوحه‌سرایی برپا می‌كنند، و تظاهرات و راه‌پیمایی‌های بزرگی را ـ با اهتمامی قابل توجه ـ در خیابان‌ها و میدان‌های شهر به راه می‌اندازند. و معتقدند كه این كار، یكی از بزرگترین (راه‌های) نزدیكی به خداست است. و رخساره‌‌های خود را با دست‌هایشان می‌زنند، و سینه‌زنی و پشت‌زنی می‌كنند، و گریبان می‌درند، و گریه می‌كنند، و فریاد یا حسین ... یا حسین... بر می‌آورند. و بویژه، در روز عاشورای ماه محرم (عاشورای حسینی) داد و فغان و همهمه آنها، آكنده از آه و ناله، به اوج تمامیت خود می‌رسد و بصورت هماهنگ و صف به صف خارج می‌شوند و تابوت چوبی ساخته شده حسین را بر‌می‌دارند و حمل می‌كنند، و اسبی آراسته شده با سایر زینتها را با افسار می‌كشند، و بدین طریق، حالت حسین در كربلاء با اسبش و جماعتش را نمایش می‌دهند و با دست‌مزد‌های زیادی كارگرانی را اجیر می‌كنند تا در این داد و فریاد و هرج و مرج با آنها شركت كنند، و به اصحاب رسول خدا جناسزا می‌گویند، واز آنها برائت می‌جویند، و این در حالی است كه گاهی این اعمال ـ اعمال جاهلیت اول ـ به درگیری‌های با اهل سنت ـ بویژه به وقت ناسزاگویی به اصحاب رسول الله جو بدگویی و طعنه زدن به خلفاء یعنی ابوبكر و عمر و عثمان منتهی می‌شود، و خون بی‌گناهان (زیادی) ریخته می‌شود. و شیعه در ایام سوگواری حسین، اموال فراوانی را خرج می‌كنند چون آنها معتقدند به این‌كه این مسأله،؛ جزیی از اصول دین، و بزرگترین شعار دینی آنها است! شیعه، فرزندانشان را به گریه كردن در این سوگواری عادت می‌دهند. و اگر آنها بزرگ شدند، دیگر به این گریه كردن عادت گرفته‌اند و تا زمانی كه بخواهند به آن ادامه می‌دهند. پس گریستن آنها، یک امر اختیاری است و غمگینی آنها، یک نوع غمگینی تصنعی، در حالی‌كه شریعت مطهر اسلام مؤكداً از نوحه (سینه‌زنی) نهی كرده است... و قرآن انسان‌ها را به راضی شدن به قضا و قدر خداوند و صبر كردن در قبال آن، سفارش كرده است. چنان‌كه در آیات زیر مشهود است:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱسۡتَعِينُواْ بِٱلصَّبۡرِ وَٱلصَّلَوٰةِۚ إِنَّ ٱللَّهَ مَعَ ٱلصَّٰبِرِينَ١٥٣﴾[البقرة: ۱۵۳].
«ای كسانی كه ایمان آورده‌اید، با صبر و نماز طلب یاری كنید. زیرا، الله تعالی با صابران است».
﴿وَبَشِّرِ ٱلصَّٰبِرِينَ ١٥٥ ٱلَّذِينَ إِذَآ أَصَٰبَتۡهُم مُّصِيبَةٞ قَالُوٓاْ إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَيۡهِ رَٰجِعُونَ ١٥٦﴾[البقرة: ۱۵۵-۱۵۶].
«و مژده به صابران؛ كسانی كه وقتی دچار مصیبتی می‌شوند، می‌گویند ما از خدایم و به او باز می‌گردیم، بر آنها، رحمت و درودهایی از طرف پروردگارشان، جاری است. و آ‌نانند هدایت یافته‌گان».
﴿وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡحَقِّ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ﴾[العصر: ۳].
«و یكدیگر را به حق و راستی سفارش كنید و یكدیگر را به صبر پیشگی توصیه نمائید».
﴿وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ﴾[البلد: ۱۷].
«و یكدیگر را به شكیبایی و مرحمت سفارش كنید».
آنان اصحاب (و یاران) میمنه (كسانی كه نامه اعمالشان به دست راستشان داده می‌شود) می‌باشند».
و الله تعالی فرموده:
﴿وَٱلصَّٰبِرِينَ فِي ٱلۡبَأۡسَآءِ وَٱلضَّرَّآءِ وَحِينَ﴾[البقرة: ۱۷۷].
«و كسانی كه در برابر محرومیت‌ها، و بیماری‌ها و در میدان جنگ، صبر و استقامت بخرج می‌دهند».
گذشته از این، از ائمه معصوم شیعیان هم مطالبی در این باره، ذكر شده است. در نهج‌البلاغه ذكر شده: «و علی بعد از وفات پیامبر جدر حالی‌كه روی سخنش با او بود، گفت: اگر شما قبلاً از جزع و فزع نهی نمی‌كردی و به صبر و شكیبایی دستور نمی‌دادی، بخاطر از دست دادن شما چه‌ها و چه‌ها كه نمی‌كردیم.» و نیز در نهج‌البلاغه ذكر شده، «علی ÷فرموده: هر كس در هنگام مصیبت دستش را بر رانش زند، در واقع عملش نابود شده».
و طبق نقلی كه نویسنده فارسی زبان منتهی‌الآمال داشته است، حسین در كربلا به خواهرش زینب گفت: ای خواهر، تو را به خدا سوگند می‌دهم و تو باید بر این سوگند محافظت كنی، اگر من كشته شدم، گریبان ندر، و رخساره‌ات را با ناخن‌هایت نخراش، و ندای آه و ناله و هلاكت ... سر نده، بخاطر شهادت من!» [۱۳۷].
و ابو جعفر قمی نقل كرده كه امیرالمؤمنین در یكی از آموزش‌هایش به یارانش گفت: لباس سیاه نپوشید، زیرا لباس فرعون است[ ]. و در تفسیر صافی در ذیل آیه: ﴿وَلَا يَعۡصِينَكَ فِي مَعۡرُوفٖ﴾[الممتحنة: ۱۲]. آمده كه پیامبر جبا زنان بیعت كرد بر سر این كه لباس را سیاه نكنند، و گریبانی را ندرند. و ندای وای ... وای ... سر ندهند. و در فروع كافی كلینی آمده كه پیامبر جبه فاطمه زهرا سفارش كرد «اگر من مردم، چهره‌ات را نخراش، و وای ... وای ... نكن، و نوحه‌ای برای من نسرای».
و در آنجا روایت‌های بسیاری در كتب شیعه ذكر شده كه در آنها صراحتاً از نوحه‌سرایی، و وای وای كردن، و گریبان دریدن و رخساره زدن و مانند اینها از جلوه‌های جزع و فزع بر مصائب و عدم صبر كردن بر آنها، نهی شده است. و در اینجا فقط با نمونههای (اندكی) از روایت‌های آنان، این مطلب را اثبات كرده‌ایم. و هر كسی كه می‌خواهد به تفصیل این موضوع را دنبال كند، باید به كتاب بنده بعنوان «حقیقت سوگواری» مراجعه كند. زیرا من در آن كتاب، دامنه بحث را گسترش داده‌ام»، و برای رد كردن سوگواری و مجلس نشینی این چنین آنها، كه مخالف عقیده «صبر در اسلام» است، روایت‌هایی را از خود كتاب‌های آنان ذكر كرده‌ام.
(رساله‌ای) را كه مشاهده كردید، چیزی است كه توانستم با عجله، آن را به بندگان مؤمن خدا، در ارتباط با عقاید باطل شیعه دوازده امامی جعفری روافض، تقدیم دارم. در هر فصلی از آن، فقط نمونههای اندكی از منابع آنها را ذكر كرده‌ام. و هر كسی می‌خواهد چیز بیشتری از آنها بداند، باید به خود منابع شیعه مراجعه كند.
از الله تعالی مسألت دارم كه مسلمانان را با فضل و احسانش از اكاذیب شیعه و گمراهی‌های آنان حفظ كند، زیرا دروغ، و گمراهی، حسنات و نیكی‌ها را نابود می‌كند، و او را از اسلام بیرون می‌آورد. و از او می‌خواهم كه ما را به راه مستقیم هدایت کند، و بر حق آشكار، پا برجا بدارد. و ما را توفیق دهد برای ارائه اقوال و اعمال و نیات و هدایتی كه دوست دارد و می‌پسندد، او بر هر چیزی تواناست.
وصلى الله على سيدنا محمد، وآله وصحبه وأزواجه وأتباعه أجمعين وبارك وسلم تسليما. و آخر دعوانا أن الحمد لله رب العالمين.
عبدالستار تونسوی/ ۴/۱۱/۱۴۰۳ ﻫ.
[۱۳۷] منتهی‌الآمال، جزء اول، ص ۲۸۴. [ ]- من لایحضره الفقیه، ص ۵۱، ابوجعفر محمدبن بابویه قمی.