عبرت از خلقت:
یکی از حقوق این نعمت بزرگ این است که در آسمان و زمین و خلقت اشیاء تدبر و تکفر کنیم، تا به این طریق خالق آن‌ها را بشناسیم. قرآنکریم در مواضع متعددی به این موضوع پرداخته است: ﴿ٱلَّذِي خَلَقَ سَبۡعَ سَمَٰوَٰتٖ طِبَاقٗاۖ مَّا تَرَىٰ فِي خَلۡقِ ٱلرَّحۡمَٰنِ مِن تَفَٰوُتٖۖ فَٱرۡجِعِ ٱلۡبَصَرَ هَلۡ تَرَىٰ مِن فُطُورٖ ٣ ثُمَّ ٱرۡجِعِ ٱلۡبَصَرَ كَرَّتَيۡنِ يَنقَلِبۡ إِلَيۡكَ ٱلۡبَصَرُ خَاسِئٗا وَهُوَ حَسِيرٞ ٤﴾[الملک: ۳-۴]. ترجمه: «آن ذاتی که هفت آسمان و زمین را طبقه‌ای بالای طبقه آفریده، نمی‌بیند در خلقت الله هیچگونه نقصی، سپس چشمانت را برگردان، آیا خللی در آن‌ها می‌بینی؟! سپس چشمان را برگردان چشمانت به سوی تو برمی‌گردند با ذلت و خستگی».
مولانا شبیر احمد در تفسیر این آیه نوشته است: ای مخاطب! چشمانت را به سوی آسمان بلند کن، هیچ نقص و شکافی در آن نمی‌بینی بلکه بسیار شفاف، متصل و منظم است و با گذشت زمان و مرور ایام هیچ تفاوتی در آن پدید نیامده است.