بصارت بدون بصیرت:
خداوند ذوالجلال در آیات متعددی مسلمانان را به تدبر و تفکر در جهان پرعبرت رهنمون می‌شود، والا بینایی ظاهری منهای بینش معنوی ارزشی ندارد، خداوند در مورد کفار فرموده است: ﴿وَلَهُمۡ أَعۡيُنٞ لَّا يُبۡصِرُونَ بِهَا﴾[الأعراف: ۱۷۹]. ترجمه: «آن‌ها چشم دارند، اما نمی‌بیند».
لذت چشم فیزیکی که با بصیرت و بینش معنوی همراه نباشد، مساوی کوری است، قرآنکریم فرموده است:
﴿وَمَن كَانَ فِي هَٰذِهِۦٓ أَعۡمَىٰ فَهُوَ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ أَعۡمَىٰ وَأَضَلُّ سَبِيلٗا ٧٢﴾[الإسراء: ۷۲]. ترجمه: «کسی که در این دنیا (از تدبر در آیات و نشانه‌های خداوندی) کور باشد، در آخرت کور و گمراهتر خواهد بود».
اما چون بینش و بصیرت اولیاء الله نیرومند است، بینایی‌شان نیز نیرومند می‌شود. در مورد مولانا الیاس ره آورده‌اند که اواخر زندگی با این که تمامی اعضای ایشان ناتوان بودند، اما بینائیش همچنان قوی و باتوان بود.