قاعده اول: اخلاق مبنای هر عملی است

شکی در این نیست که دعای دعاگوی مخلص برای مریض نافع است، و خداوند بدان وسیله مردم را بهره‌مند می‌سازد، و این مرتبه اخلاص است که اهمیت کار هر دعاگو را مشخص می‌کند، و معیار درست سنجش قدرت دعاست، زیرا دعاگوی مخلص هنگام مداوای مریض تمام هم و غم خود را برای علاج مریض با توجه به سوی خدا و گریه و زاری در درگاه او، به کار می‌گیرد و این آیه شریفه را نزد خود مجسم می‌دارد که: ﴿وَمَنْ أَحْيَاهَا فَكَأَنَّمَا أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعًا﴾[المائدة: ۳۲].

«و هر کس، انسانى را از مرگ رهایى بخشد، چنان است که گویى همه مردم را زنده کرده است».

و نیز گفته پیامبر ص را مدنظر قرار می‌دهد که: «مَنْ نَفَّسَ عَنْ أخيهِ كُربةً، نَفَّس اللهُ بِها عَنه كُربةً مِن كُرَبِ يَومِ القيامة». یعنی « هر کس که برای برادرش مشکلی را حل نماید، خداوند بدان وسیله مشکلی از مشکلات او را در روز قیامت دفع می‌گرداند » . و نیز فرموده او را: «خير الناس أنفعهم للناس». یعنی « بهترین مردم کسی است که بیشترین منفعت را برای مردم داشته باشد » . و نیز این فرموده او: «إنما الأعمال بالنيات وإنما لكل امرىء ما نوى». یعنی « ارزش اعمال به نیتها بستگی دارد و هر فرد بدانچه نیت کرده است می‌رسد، و بر آن اساس محاسبه می‌شود » .