قاعده بيست و هفتم: فقط خداوند می‌تواند شفا دهد
اگر تمام اسباب و وسایل شفای بیمار از قرائت قرآن تا استفاده از داروهای مادی فراهم باشد و مریض شفا نیابد، نتیجه می‌گیریم که اراده خدا به آن تعلق نگرفته است، زیرا بالاتر از تمام سبب‌ها اراده او قرار دارد. و این مسئله در تمام جوانب زندگی روشن و قابل درک است. گاهی اوقات در یک شهر زلزله‌ای رخ می‌دهد و با ریزش یک ساختمان روی عده‌ای، برخی از آن‌ها وفات کرده و برخی زنده می‌مانند، در حالیکه هر دو دسته در یک شرایط بوده‌اند. و عکس قضیه نیز صادق است. برخی مواقع تمام شرایط مسحور شدن یک شخص فراهم می‌شود اما آن شخص سحر نمی‌شود و شیطان نمی‌تواند بر او اثر کند، زیرا خداوند متعال می‌فرماید: ﴿وَمَا هُمْ بِضَارِّينَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ﴾[البقرة: ۱۰۲].
«ولى هیچ گاه نمىتوانند بدون اجازه خداوند، به انسانى زیان برسانند».
و برخی مواقع هم با وجود مهیا شدن تمام اسباب شفا، خداوند طبق حکمت خویش اینگونه حکم کرده که بیماری هنوز شفا نیابد، یا به خاطر واگذاری کار به خود او، و یا به خاطر پاک کردن گناهان شخص و یا آزمایش او. خاصتاً اگر بنده‌ای را دوست داشته باشد، همانند ابراهیم÷که در آتش افکنده شد و در رأس تمام بلایا قرار گرفت و در نهایت نصرت خویش را شامل حال وی کرد و به آتش دستور داد تا سرد شود ﴿قُلْنَا يَا نَارُ كُونِي بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَى إِبْرَاهِيمَ٦٩﴾[الأنبياء: ۶٩].
«گفتیم: اى آتش! بر ابراهیم سرد و سالم باش».
اما در چنین حالی تأثیر قرائت قرآن بر وی چه خواهد شد؟ جواب اینست که با تلاوت قرآن بر او نسیم سلامتی، یقین به وعده خدا در مورد شفای او و صبر در برابر بیماری بر او نازل می‌شود، و در نتیجه روانش، آرامش و اطمینان می‌یابد.