قاعده بيست و چهارم: قرآن درمان هر دردی است

اصل و اساس مداوا اولاً مبتنی بر استفاده از قرآن و سپس استفاده از داروهای دیگر است. و این قاعده حتی برای بیماری‌های جسمی نیز صدق می‌کند. نه آنگونه که برخی دعاگویان گمان می‌کنند که درمان بیماری‌های جسمی فقط در بیمارستان‌ها و با داروهای مادی است و درمان بیماری‌های روانی نیز فقط با رقیه و دعا و درمان بیماری‌های روحی هم به وسیله قرآن است. این تقسیم هیچ مبنایی ندارد، چرا که قرآن پزشک دل‌ها و درمان آن و مایه سلامتی جسم‌ها و شفای آن است [٧۰].

خداوند می‌فرماید: ﴿وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ﴾[الإسراء: ۸۲]. «و از قرآن، آنچه شفا و رحمت است براى مؤمنان، نازل مى‏کنیم».

آوردن کلمه «شفا» به جای «دواء» بسی جای تأمل است. زیرا از شفا، نتیجه کامل مقصود است، در حالیکه با مصرف دواء امکان شفا نیافتن نیز وجود دارد. ابن قیم / می‌گوید: (قرآن سراسر شفا است، برای تمام بیماری‌های قلبی و جسمی و تمام دردهای دنیوی و اخروی) تا آنجا که می‌گوید: (و هیچ گونه درد و بیماری قلبی و بدنی وجود ندارد مگر اینکه در قرآن، برای علاج و سبب آن راهنمایی شده است. پس اگر کسی با قرآن شفا نیافت و برای او کافی نبود، خداوند او را شفا ندهد و کفایتش نکند) [٧۱].

البته از این گفته این مطلب برداشت نمی‌شود که اسباب و داروهای مادی و درمان در بیمارستان‌ها بی‌ارزش است و باید رها شود، بلکه سخن اینست که درمان هر دردی در وهله اول در قرآن هست، آنگاه اسباب و داروهای دیگری که وجود دارد، استفاده می‌شود و خداوند با این روش قطعاً شفا را نازل می‌کند و نزول شفا به معنی این است که طبیب را برای تشخیص درست مرض و سپس درمان توفیق می‌دهد. البته عکس قضیه صادق نیست، زیرا خداوند می‌فرماید: ﴿وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ٨٠﴾[الشعراء:۸۰].

«و هنگامی که بیمار شوم او است که مرا شفا می‌دهد».

و دارو فقط سببی از اسباب شفاء است [٧۲].

[٧۰] به کتب اذکار مراجعه شود، از جمله: الکلم الطیب: ابن تیمیه و وابل الصیب: ابن قیم و الاذکار: امام نووی و الحصن الواقی اثر نویسنده. [٧۱] زادالمعاد، ۴/۳۵۲. [٧۲] برای آگاهی بیشتر به زاد المعاد، ج ۴، کتاب الطب مراجعه شود.