شرط‌های مسلمانی
س ۱: شروط مسلمانی چیست؟
ج ۱: انسان هیچگاه مسلمان واقعی نمی‌شود، مگر آنکه شرایط زیر را رعایت کند:
۱) توحید و یکتاپرستی در عبادت را درک کند و به آن عمل نماید.
۲) پیامبر صرا در آنچه برای او آورده، تصدیق کند و در آنچه به او امر کرده، اطاعت کند و از آنچه او را نهی نموده، دوری گزیند.
۳) باید با کافران و مشرکان دشمنی داشته باشند، تعدادی از مسلمانان هستند که به شرک، دچار نمی‌شوند ولی با مشرکان دشمنی ندارند، مسلمان واقعی باید با کافران و مشرکان دشمنی داشته باشد، زیرا یکی از کارهایی که پیامبران با آن شروع کرده‌اند دشمنی با مشرکان و کافران بود. خداوند در قرآن از ابراهیم÷نقل قول می‌کند که به قومش گفت:
﴿كَفَرۡنَا بِكُمۡ وَبَدَا بَيۡنَنَا وَبَيۡنَكُمُ ٱلۡعَدَٰوَةُ وَٱلۡبَغۡضَآءُ أَبَدًا حَتَّىٰ تُؤۡمِنُواْ بِٱللَّهِ وَحۡدَهُۥ﴾[الممتحنة: ۴].
«به شما ناباور شدهایم و بین ما و شما براى همیشه دشمنى و کینه پدید آمده است تا اینکه تنها به خداوند ایمان آورید».
ابراهیم در اینجا سخن را با کلمۀ دشمنی آغاز کرده، سپس به نفرت و کینه اشاره نموده و بیانگر این مسأله است که ابتدا باید با مشرکان و کافران دشمنی کرد، سپس با آنها کینه و خصومت پیدا کرد، چون دشمنی لازمۀ کینه و نفرت است، اگر مسلمانی با مشرکان کینه داشته باشد ولی با آنها اعلان دشمنی نکند، نتوانسته است به نص آیه، عمل کند و حق دشمنی را ادا نماید و تا دشمنی و کینه را با هم در مقابل کافران و مشرکان نداشته باشند به عنوان مسلمان واقعی محسوب نمی‌شوند و کینه و نفرت داشتن از آنها هیچ نقصی به قلب و باطن انسان نمی‌رساند، تا آثار آن کینه در انسان ظاهر نشود و آثارش هم دشمنی و اعلان جنگ با مشرکان و کافران است. اگر انسان با کافران رابطه و همکاری داشته باشد، نشانگر این است که هیچگونه کینه‌ای نسبت به آنها ندارد.
۴) امر به معروف و نهی از منکر: پیامبر گرامی اسلام صمی‌فرماید:
[الدین النصیحة: دین نصیحت است].
هرکس بگوید من به مسلمانان کاری ندارم حتی اگر شرک، کفر و گناه هم مرتکب شوند، این فرد، مسلمان واقعی به حساب نمی‌آید، زیرا بر او واجب است که مسلمانان را نصیحت کند و خطر کفر، شرک، گناهان و اعمال ناشایست را برای مسلمانان به شیوه‌ای ملایم و آرام بیان و به این آیۀ خداوند عمل کند. خداوند می‌فرماید:
﴿ٱدۡعُ إِلَىٰ سَبِيلِ رَبِّكَ بِٱلۡحِكۡمَةِ وَٱلۡمَوۡعِظَةِ ٱلۡحَسَنَةِۖ وَجَٰدِلۡهُم بِٱلَّتِي هِيَ أَحۡسَنُۚ﴾[النحل: ۱۲۵].
«ای پیامبر ما مردم را با حکمت و برهان و موعظۀ نیکو به راه خدا دعوت کن و با بهترین طریق، با اهل جدال مناظره کن».
در این آیه منظور از حکمت، فهم و شعوری است که خداوند، به پیامبرصعطا فرموده و بعد از پیامبر صاین حکمت از طریق احادیث او به ما رسیده است در اینجا باید بگویم معنی صحیح کلمه (بالحکمة) یعنی (بسنتی) به سنت و طریقه رسول خدا صباید مردم را به سوی خداوند دعوت کنیم.
س ۲: شرط‌های قبول شدن توبه چیست؟
ج ۲: موارد زیر شروط قبول توبه است:
۱) اخلاص: توبه از گناهان باید خالصانه برای خداوند باشد و نباید برای کسی یا چیز دیگری توبه کند.
۲) پشیمانی: گناهکار باید از انجام‌دادن گناهانش پشیمان شده باشد.
۳) دست کشیدن از تکرار کردن گناهان: گناهکار باید از گناه دست کشیده و دیگر مرتکب آن نشود.
۴) برنگشتن به طرف گناهان: توبه‌کننده باید تصمیم قطعی بگیرد که دوباره به طرف گناهان برنگردد.
۵) طلب آمرزش‌کردن: از خداوند طلب آمرزش گناهان خود را داشته باشد به خاطر اینکه در حق خداوند نافرمانی کرده است.
۶) اداکردن حقوق کسانی که به آنها ظلم کرده است، تا او را ببخشند.
۷) در وقت خودش باشد: توبه‌کردن باید در زمان حیاتش و قبل از رسیدن وقت مرگش باشد و یا قبل از رسیدن قیامت برای کسانی که در آن هنگام زندگی می‌کنند. پیامبر صمی‌فرماید:
[إن الله یقبل توبة عبده ما لم یغرغر:خداوند توبه بنده‌اش را قبول می‌کند، مادام که در هنگام رسیدن وقت مرگش (سکرات موت) نباشد] (رواه ترمذی).
بهتر است که انسان در توبه کردن عجله کند، زیرا فقط خداوند می‌داند، که وقت مرگ بنده‌اش، چه زمانی است و بنده نمی‌داند.