مقدمهای به قلم: عالم دردمند و دانشمند گرانمایه شیخ صالح درویش
خدایی را سپاس که محمد مصطفیصرا برای هدایت جهانیان بر انگیخت و مکه را مرکز این بعثت قرار داد، و آن را بهترین و شرافتمندترین جای روی زمین گردانید زیرا که در آن کعبه معظمه و خانۀ خدا و مناسک حج را قرار دارد.
بنای کعبه:
ابراهیم بت شکن سرور موحدان تاریخ؛ کعبه را بنا کرد تا برای بعثت بهترین و مکرمترین شخصیت تاریخ و سردار و سرور همه پیامبران و رسولان و گوهر فرشتگان و عالم امکان زمینه سازی کند:
﴿وَإِذۡ يَرۡفَعُ إِبۡرَٰهِۧمُ ٱلۡقَوَاعِدَ مِنَ ٱلۡبَيۡتِ وَإِسۡمَٰعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلۡ مِنَّآۖ إِنَّكَ أَنتَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡعَلِيمُ ١٢٧ رَبَّنَا وَٱجۡعَلۡنَا مُسۡلِمَيۡنِ لَكَ وَمِن ذُرِّيَّتِنَآ أُمَّةٗ مُّسۡلِمَةٗ لَّكَ وَأَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَتُبۡ عَلَيۡنَآۖ إِنَّكَ أَنتَ ٱلتَّوَّابُ ٱلرَّحِيمُ ١٢٨﴾[البقرة: ١٢٧ و ١٢٨].
«و هنگامى که ابراهیم و اسماعیل پایههاى خانه [کعبه] را بالا مىبردند [گفتند:] پروردگارا، از ما بپذیر. که در حقیقت تویى شنواى دانا() پروردگارا، ما را فرمانبردار و تسلیم خودت بگردان و از فرزندانمان [نیز] امّتى فرمانبردار خود [قرار ده] و مناسک (شیوه پرستشت) را به ما بنما و ما را ببخشاى. حقّا تویى که توبه پذیر مهربانى».
سپس برای هجرت پیامبر گرامیاشصمدینه را انتخاب کرد و نام این شهر مقدس با وحی و قرآن و پیامبر و هجرت و مسجد آنحضرت چنان گره خورد که فقط با نام و سیرت گرامی آن رسول مکرمصقابل شناسایی است، سپس حضرتشصدر همین شهر محبوب وفات کردند و دفن شدند و قبر شریف شان در کنار مسجد پر نور آنحضرت قرار گرفت.
رابطۀ بعثت و هجرت با مکه و مدینه:
آیا تا کنون دقت کرده اید و از خود پرسیده اید که بین بعثت و هجرت رسول گرامیصبا این سرزمین مقدس (= مکه مکرمه و مدینۀ: و این همه فضیلت و شرافت و منزلتی که خداوند به این شهرها و هر دو مسجد عظیم واقع در این دو حرم مقدس عنایت فرموده) چه رابطهای وجود دارد؟.
(هر نماز در مسجد الحرام معادل صد هزار نماز و در مسجد پیامبرصمعادل هزار نماز است).
اینهمه لطف و احسان خداوند از برکت دعا و مناجات ابراهیم÷با پروردگارش است هنگامی که فرزند شیر خوارش را با همسر عزیزش یکه و تنها در ریگستان داغ و بی آب و علف مکه رها کرد و به فلسطین برگشت و فرمود:
﴿رَّبَّنَآ إِنِّيٓ أَسۡكَنتُ مِن ذُرِّيَّتِي بِوَادٍ غَيۡرِ ذِي زَرۡعٍ عِندَ بَيۡتِكَ ٱلۡمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُواْ ٱلصَّلَوٰةَ فَٱجۡعَلۡ أَفِۡٔدَةٗ مِّنَ ٱلنَّاسِ تَهۡوِيٓ إِلَيۡهِمۡ وَٱرۡزُقۡهُم مِّنَ ٱلثَّمَرَٰتِ لَعَلَّهُمۡ يَشۡكُرُونَ ٣٧﴾[إبراهیم: ٣٧].
«پروردگارا، من [برخى] از فرزندانم را به درّهاى بى کشت و زرع در کنار بیت الحرام تو سکنى دادهام. پروردگارا! تا نماز را بر پا دارند. پس دلهاى [برخى] از مردمان را [چنان مشتاق] کن که به آنان بگرایند و از میوهها به آنان روزى ده. باشد که آنان سپاسگزارند».