دعای هنگام غم و اندوه:

۹۹- رسول الله صهنگام غم و اندوه می‌فرمودند: «لا إِلهَ إِلا اللهُ العَظِيمُ الْحَلِيمُ، لا إِلهَ إِلا اللهُ رَبُّ الْعَرْشِ العَظِيمِ، لا إِلهَ إِلا اللهُ رَبُّ السَّمواتِ ورَبُّ الأَرْضِ وَرَبُّ العَرْشِ الكَرِيمِ»[۱۱۷].

«نیست معبودی (حقیقی) جز الله، خداوندگار عرش عظیم، نیست معبودی جز الله، خداوندگار آسمان‌ها و زمین و پروردگار عرش کریم».

۱۰۰- هنگامی که برای رسول الله صکاری پیش می‌آمد، می‌فرمودند:

«يا حَيُّ يا قَيُّومُ بِرَحْمَتِكَ أَستَغِيثُ»[۱۱۸].

«ای زنده‌ی همیشه بیدار، به رحمت تو استغاثه می‌کنم».

۱۰۱- ابوبکر سمی‌گوید: رسول الله صفرمودند: دعای غمدیده این است: «اللّهُمَّ رَحمَتَكَ أَرْجُو، فَلا تَكِلْنيِ إِلى نَفْسِي طَرْفَةَ عَينٍ واَصْلِحْ لِي شَأنيِ كُلَّهُ، لا إِلهَ إلاّ أَنتَ».

«خدایا! امیدوار رحمت تو ام؛ پس مرا یک چشم بهم زدنی نیز به خود وا مگزار و امورم را سامان ده به جز تو معبودی نیست».

۱۰۲- رسول الله صبه اسماء بنت عمیس فرمودند: «می‌خواهی به تو وردی بیاموزم که هنگام غم و اندوه بخوانی، [بگو]: «اللهُ، اللهُ رَبِّي لا أُشْرِكُ بِهِ شَيئاً»، «پروردگارم الله است، با او چیزی را همباز نمی‌گردانم».

و در روایتی آمده که: هفت بار گفته شود[۱۲۱].

۱۰۳- رسول الله صفرمودند: دعایی که یونس ÷در شکم ماهی کرد: «لا إِلهَ إِلاّ أَنْتَ، سُبْحَانَكَ إِنّيِ كُنْتُ مِنَ الظَّالِميِنَ» هر لحظه که مسلمانی آن دعا را بکند، قطعاً اجابت خواهد شد»[۱۲۲].

«جز تو خدایی نیست، تو پاکی، من ستمکار بوده‌ام».

۱۰۴- رسول الله صفرمودند: هر شخص غمدیده و اندوهباری که این دعا را بخواند، خداوند غم و اندوهش را می‌زداید و گره کارش را می‌گشاید: «اللّهُمَّ إِنّيِ عَبْدُكَ وابْنُ عَبْدِكَ وابْنُ أَمَتِكَ، نَاصِيَتيِ بِيَدِكَ، مَاضٍ فِيَّ حُكْمُكَ، عَدْلٌ فِيّ قَضَاؤُكَ، أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيتَ بِهِ نَفْسَكَ أَو أَنْزْلْتَهُ فِي كِتاَبِكَ أَو عَلَّمْتَهُ أَحَدَاً مِنْ خَلْقِكَ أَو اسْتَأثَرْتَ بِهِ فِي عِلمِ الغَيبِ عِنْدَكَ، أنْ تَجْعَلَ القُرْآنَ رَبيِعَ قَلبيِ ونُورَ صَدْرِي وجَلاءَ حُزْنيِ وذِهَابَ هَمِّي»[۱۲۳].

«خدایا! من برده‌ی تو و غلام‌زاده و کنیززاده‌ی توام، پیشانیم به دست توست، حکم تو بر من نافذ و قضا و تقدیر تو در مورد من عدالت است، با تمامی نام‌هایی که داری و خود را به آن نامیده‌ای، یا در کتابت نازل کرده‌ای و یا به کسی از بندگانت آموخته‌ای و یا در نزد خود در علم غیب نگه داشته‌ای، از تو می‌خواهم که قرآن را بهار دل، نور سینه، جلای غم و زداینده‌ی اندوهم بگردانی».