هنگام رعد

۱۳۰- عبد الله بن زبیر س، هرگاه صدای رعد را می‌شنید، حرفش را ناتمام می‌گذاشت و می‌فرمود: «سُبحَانَ الَّذِي يّسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمِدِهِ والملَائِكَةُ مِنْ خِيفَتِهِ»[۱۵۶].

«پاک است آن که رعد او را می‌ستاید و فرشتگان از بیم او تسبیح می‌گویند».