فقه آسان در مذهب امام شافعی- جلد اول

گریه بر میت

پیش از مرگ و بعد از آن گریه بر میت جایز است. اما پیش از مرگ به دلیل این که انس سگفت: «ما بر پیامبر جوارد شدیم در حالیکه ابراهیم فرزندش مشغول جان دادن بود و چشمان پیامبر جاشک می‌ریخت». (به روایت شیخین). و اما گریه بعد از مرگ میت به دلیل این که انس سروایت کرده است که: «من شاهد تدفین دختر پیامبر جبودم که پیامبر جبر سر قبرش نشسته و چشمانش اشک می‌ریخت». (به روایت شیخین). و از ابوهریره سروایت شده که: «پیامبر جقبر مادرش را زیارت نمود که هم خود گریه فرمود و هم پیرامونیان و اطرافیانش را نیز گریانید». (به روایت مسلم). ولی بهتر است که بعد از مرگ گریه نکند، چون پیامبر جگفته است:

«فَإِذَا وَجَبَتْ فَلا تَبْكِـيَـنَّ بَاكِـيَةٌ».

«هرگاه روح از بدن خارج شد و بیرون رفت باید کسی گریه نکند، چون فایده ندارد».

(اسناد آن صحیح است).