تقريظ شيخ دكتر ناصر بن عبدالكريم العقل [۲]
الحمد لله رب العالمين، والصلاة والسلام على نبينا محمد وعلى آله وصحبه أجمعين وبعد:
بر کتاب قرآن درمانی، تألیف برادر شیخ عبدالله بن محمد بن عبدالرحمن السدحان واقف شده و آن را بیشتر از یکبار خواندم؛ آن را کتابی به غایت مفید یافتم که جامع پایه‌های شرعی بحث و تجارب صحیح می‌باشد و هیچ مطالبی مخالف با اصول عقیده و یا هم جهت با هیپنوتیزم در آن نیافتم، در این مورد با خود مؤلف بحث کرده و - شکر خدا - دیدگاه او کاملاً صحیح و مطابق با شریعت می‌باشد و هر دو بر این امر اتفاق نظر داشتیم که توهمات شخص که از طریق تمرکز و هیپنوتیزم به آن رسیده و اشخاص غایبی را متهم می‌کند که از طریق سحر و یا چشم زدن باعث این بیماری و ضرر و زیان شده‌اند هیچ اصل و پایه‌ای در شریعت ندارد. ولی چنانچه خود بیمار حادثه، موقعیتی خاص و یا سخنی ویژه و یا امثال آن را به یاد بیاورد که به مقتضای آن شخصی باعث چشم زدن او و یا اذیت روحی‌اش گردد، این مسأله شرعی بوده و فرمودۀ پیامبر [در حدیث سهل] مجوز آن است که شاید این شناسایی از طریق کرامتی که خداوند به بعضی عطا کرده و یا از طریق رؤیا - با رعایت شروط شرعی آن - برای برخی فراهم شود.
ولی اینکه شخص معالج با تصور و پندار خود را به تکلف اندازد [۳]و این پندار خود را دلیل قاطعی برای شناسایی چشم زننده تلقّی کند، تا آنجا که بنده می‌دانم این کار هیچ اصل شرعی نداشته و بلکه مجال سوءاستفاده شیطان است.
از خداوند متعال برای همه توفیق، پایداری و هدایت می‌طلبم.
وصلى الله وسلم وبارك على نبينا محمد وآله وصحبه أجمعين.
۲۰/۸/۱۴۱۸ه
[۲] استاد دانشگاه اسلامی امام محمد بن سعود، دانشکده اصول دین، گروه عقاید و مذاهب معاصر. [۳] مثلاً تعویذکننده از طریق پندار خود شخصی را متهم کند که چشم خورده او را متهم نمی‌داند، و متأسفانه این کار در نزد بعضی از تعویذکنندگان منتشر شده و بی‌شک مجال سوءاستفاده شیطان را فراهم کرده‌اند. برای توضیح بیشتر به سؤال ۳۰ همین کتاب، مراجعه کنید.