فتوای يکی از علماء مبنی بر صحت قرآن‌درمان

استاد گرامی، عبدالله بن عبدالرحمن جبرین (سلمه الله)! السلام علیکم ورحمه الله وبرکاته واما بعد:

بعضی از برادران مسلمان تجارب ما در تعویذ را که هیچ تعارضی با شرع ندارد، مردود می‌شمارند در حالی که در حدیث پیغمبرصآمده که: «اعرضوا عليّ رقاكم ...» [۹۵]. تعویذهایتان را بر من عرضه کنید، در صورتی که مرتکب شرک نشود ایرادی ندارد. در این حدیث: «رقاكم» یعنی «تجربه‌های خودتان در تعویذ».

تجربه‌های این جانب بر بزرگوارانی چون: شیخ عبدالعزیز بن باز، شیخ ابن عثیمین، شیخ عبدالمحسن العبیکان و ... و نیز بر جنابعالی عرضه شده و -الحمدالله- مورد تأیید واقع شده است.

قرآن‌درمانی بنده به دو طریق انجام می‌گیرد:

۱- خواندن قرآن با نیت تنگ کردن عرصه بر شیطان گمراه مسلط بر بیمار، و بعد از آن شناسایی چشم‌زننده از طریق پرسیدن از خود بیمار، بعد از آن از عرق بدن و یا آب دهان چشم‌زننده مقداری تهیه و با آن بیمار را شست و شو می‌دهیم و از آن به او می‌نوشانیم تا به اذن خدا شیطان را از او دور گردانیم و شفا یابد. حدیث ابوهریره ناظر به این طریقۀ مداواست که: «چشم زدن حقیقت دارد و حضور شیطان و حسادت انسان باعث آن می‌شوند» [۹۶]. و تجارب نیز مؤید این طریقه بوده و این امر بر شما پوشیده نمانده است.

۲- قرائت قرآن با نیت شفای بیمار از همه بیماری‌های روحی و جسمی، چرا که خداوند می‌فرماید: ﴿وَنُنَزِّلُ مِنَ ٱلۡقُرۡءَانِ مَا هُوَ شِفَآءٞ﴾[الإسراء: ۸۲].

و کلمۀ «شفا» عام بوده و قید نخورده است. همچنین جبرئیل به هنگام تعویذ پیغمبرصفرمود: «بسم ‌الله، بیماری را از تو دور و تو را در برابر هر دردی، شفا می‌دهد» [۹۷].

آنانکه تعویذ در چشم زدن و تب کردن را جایز دانسته و به حدیث پیغمبرصدر این باره استناد می‌کنند که «تعویذ جز در چشم خوردن و تب کردن نیست»، فهم درستی از این حدیث ندارند، زیرا مراد حدیث این است که بالاتر از مداوای چشم خورده و تب کرده تعویذی نیست.

این افراد تجارب غیرمخالف شرع در عرصه تعویذ را به این دلیل رد می‌کنند که گمان می‌برند این کار به سحر می‌انجامد، به همین دلیل مخالف مداوا از طریق دمیدن در آب و مداوا با درخت کنار هستند، بلکه بعضی از این افراد در انکارشان افراط کرده و با حجت سد ذرایع، گذشتگان [سلف صالح] این امت مثل امام احمد، ابن تیمیه و ابن القیم -رحمهم الله- را به خاطر انجام تعویذ زیر سؤال می‌برند همچنانکه مؤلف کتاب «النذیر العریان» این مطلب را ذکر کرده است.

ولی این کار باعث بی‌توجهی به قدرت شفابخشی قرآن و عیب‌گویی علماست و هر امتی که عیب‌گویی علمایش را پیشه سازد هلاک می‌گردد.

از شما می‌خواهم این مسأله را توضیح بفرمایید.

وفقكم الله ورعاكم وسدد خطاكم وصلى الله على نبينا محمد

فرزندتان: عبدالله بن محمد السدحان

[۹۵] مختصر صحیح مسلم، ۱۴۶۲. [۹۶] فتح‌الباری: ۱۰/۱۲. [۹۷] مختصر صحیح مسلم، ۱۴۴۳. [برادر گرامی، جناب عبدالله السدحان!]

وعلیکم السلام ورحمه الله وبرکاته واما بعد:

بنده نیز موافق شیوخ گرامی ابن باز، ابن عثیمین و ابن عبیکان هستم. و می‌گویم این تجارب -به اذن خدا- سودمند بوده و لازم نیست هر تعویذی منقول از پیغمبرصباشد، بلکه به مقتضای ظاهر حدیث مشهور در این باره، هر تعویذی که تأثیرگذار بوده و شائبه شرک در آن نباشد، جایز است، و فرقی نمی‌کند که تعویذ برای چشم خوردن انجام شود یا جنون و یا هر بیماری دیگری، به این شرط که از کلام نامفهوم، طلسم، حروف مقطعه و امثال آن خالی باشد.

بنابراین به کار خودتان به همان شیوه سابق ادامه بدهید و از برکت خدا بهره بجویید، خداوند با شماست و از اعمالتان نمی‌کاهد. وجزاکم الله خیراً.

وصلى الله على محمد وآله وصحبه وسلم

شیخ عبدالله بن عبدالرحمن جبرین، ۲/۱/۱۴۱۶ه‍.