طرز العمل انصار
از طرف دیگر اهل مدینه، رسول الله ج و مهاجرین را با دل و جان جای دادند و جان و مال خویش را تقدیم خدمت اقدس کردند. عایشهل گفته است: «مدینه را قرآن فتح کرد، پیامبر اکرم ج انصار و مهاجرین را برادر همدیگر قرار دادند، آنان تا مدت زیادی از هم میراث می‌بردند»، تا اینکه خداوند تعالى با نزول این آیات میراث: ﴿وَأُوْلُواْ ٱلۡأَرۡحَامِ بَعۡضُهُمۡ أَوۡلَىٰ بِبَعۡضٖ﴾ [۱۷]، این نوع توارث را نسخ نمود.
انصار زمینها و باغ‌های خود را به دو بخش تقسیم کردند و یک بخش را به برادران مهاجرشان دادند. هنگامی که اراضى بنى نضیر فتح شد، انصار به رسول الله ج عرض کردند که: این زمینها را نیز به برادران مهاجر ما بدهید. این ایثارى بود که در تعریفش خداوند تعالى می‌فرماید.
﴿وَيُؤۡثِرُونَ عَلَىٰٓ أَنفُسِهِمۡ وَلَوۡ كَانَ بِهِمۡ خَصَاصَةٞ﴾ [الحشر: ۹]
«و آن‌ها را بر خود مقدم می‌دارند، هرچند خودشان نیازمند باشند».
سعدس به برادر دینی خود پیشنهاد نمود که نیمی از مال او را بگیرد، و همچنین به او پیشنهاد کرد و گفت: من دو همسر دارم، ببین هر کدام را می‌پسندی بگو تا طلاقش دهم و بعد تو با او ازدواج نمایی. بعد از وفات رسول الله ج وقتی که مهاجرین یکى بعد از دیگرى به مقام خلافت رسیدند، هیچ یک از انصار اعتراض نکردند و نگفتند: شما نسبت به ما گروهی اندک هستید و شهر، شهر ما است و ما باید زمام حکومت را بدست بگیریم.
رسول اکرم ج و حضرت عمرس در نواحی مدینه زمین‌هایى را به مهاجرین توزیع کردند، هیچکس از انصار لب به اعتراض نگشود.
[۱۷] و خویشاوندان نسبت به همدیگر (از دیگران) سزاوارترند.