تشویقات و تنبیهات
معلّم موفّق، جز در مواردی اندک و برحسب نیاز به تنبیهات بدنی متوسل نمیشود. او پیوسته تشویق و پاداش را بر تنبیه و مجازات ترجیح میدهد، زیرا این کار باعث تشویق دانشآموز در امر یادگیری و تربیت میشود. برعکس، تنبیه و مجازات، آثار بدی بر دانشآموز میگذارد؛ امری که مانع درک و فهم و دانشافزایی وی میشود و روحیهی کوشش و پیشرفت را در او از بین میبرد. بسیاری از دانشآموزان، مدرسه را به خاطر سنگدلی و ستمکاری برخی از معلّمان رها میکنند. دانشآموزان عادت کردهاند که معلّم سختگیر را ظالم بنامند. بنابراین، ما باید کار تعلیم و تربیت را با پاداش و تشویق شروع کنیم نه با تنبیه و مجازات. این یک اصل است و باید مراعات شود: