دعا و عبادت عايشه ل
حضرت عایشه لتربیت یافته‌ی زیردست كسی بود، كه به او تعلیم داده بود در تمام احوال و اوقات فقط متوجه الله باشد، و هر آنچه را كه می‌خواهد، فقط از او تعالی بخواهد.
نمونه‌ی این خصلت را می‌توانیم در جریان افک بیابیم، آن هنگام كه به او تهمت زده شد و در خانه‌ی پدر به سر می‌برد، كارش فقط تضرع و زاری و دعا بود و متوجه شدن به سوی الله. او یقین داشت كه الله او را تنها نمی‌گذارد؛ چراكه خود وعده داده است:
﴿وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌۖ أُجِيبُ دَعۡوَةَ ٱلدَّاعِ إِذَا دَعَانِ﴾[البقرة: ۱۸۶].
«و هنگامی كه بندگانم از تو درباره‌ی من بپرسند (بگو:) من نزدیكم و دعای دعاكننده را هنگامی كه مرا بخواند، پاسخ می‌گویم (و نیاز او را برآورده می‌سازم)».
این مادر مهربان در آن آزمایش سخت، این دعا را ورد كرده بود و همیشه آن را می‌خواند:
«یا سابغ النعم، ویا دافع النقم، ویا فارج الغمم، ویا كاشف الظلم، یا أعدل من حكم، یا حسب من ظلم، یا ولی من ظلم، یا أول بلا بدایة، ویا آخر بلا نهایة، یا من له اسم بلا كنیة، اللهم اجعل لی من أمری فرجاً ومخرجاً» [۲۶]. ای صاحب نعمت‌های فراوان! ای دافع عذاب‌ها و بلایا! ای رهاننده‌ی مردم از غم‌ها و تاریكی‌ها! ای كسی كه در حكم داوری عادل‌تری! ای حساب‌رس كسی كه ظلم می‌كند! و ای سرپرست مظلوم! ای اوّل بی‌آغاز! و ای آخر بدون پایان! ای كسی كه نام داری و كنیه نداری! خدایا در كارم گشایشی روشن برایم قرار بده!.
حضرت عایشه لاز نماز خواندن بسیار لذّت می‌برد؛ چراكه نمازش نماز واقعی بود. شب‌ها در كنار رسول‌الله جبه نماز می‌ایستاد، و خشوع و خضوع و دعا را از او درس گرفته بود. و هیچ گاه اجازه نمی‌داد، نماز تهجدش فوت شود.
همراه رسول اكرم جنماز تراویح را هم به جا می‌آورد و به آن علاقه‌ی خاصی داشت. و از این عبادت‌ها لذّت می‌برد. خودش می‌فرماید: «اگر پدرم از قبر بلند شود و جلو مرا بگیرد، از عبادت دست نخواهم كشید».
[۲۶] عایشه لدر حیات محمد ج، ص ۱۱۸.