۳۴۴۳- دوم
ابوداوود از عبدالله بن عمربروایت کرده که رسول‌الله جفرمود: «برای زن بخشش جز با اجازه شوهر جایز نیست». امام خطابی در شرح این حدیث گفته است: «اجازه زن از شوهر، نزد بیشتر فقها، دالّ بر حسن معاشرت و جلب رضایت شوهر است». ولی مالک بن انس گفته است: «همه آنچه را که بخشیده؛ رو می‌گردد تا اینکه شوهر به آن اجازه دهد و شاید این برای زن غیر رشید باشد» [۲٧۲].
نتیجه‌ای که از این دو حدیث و احادیث دیگری از این قبیل استنباط می‌شود این است که بخشش زن از دارایی‌اش بی‌اجازه شوهر ممنوع است. گروهی از آنها مانند ام طاووس به منع مطلق آن، معتقدند، چه کم باشد چه زیاد، مگر اینکه با اجازه شوهر انجام شود. و گروهی مانند امام لیث بخشش زن در اندکی از دارایی‌اش بی‌اجازه شوهر را استثنا نموده‌اند. اما امام مالک احادیثی را که جمهور به آن استناد نموده‌اند با قیاس بر تبرع مریض در حال مرگ، که بی‌اجازه وارث بخشش بیش از در دارایی برایش جایز نیست، بخششی دانسته که بیشتر از مال نباشد [۲٧۳]و احادیث مخالفان جمهور را بر منبع بخشش در بیش از دارایی حمل نموده است.
[۲٧۲] عون‌المعبود، ج ۲، ص ۴۶۳. [۲٧۳] المغنی، ج ۴، ص ۴۶۵.