ولایت و امامت

عضویت در هیأت أولی الأمر

از بحث‌های گذشته و توضیح اخیر روشن می‌شود که اعضای هیأت حاکمه در نظام سیاسی اسلامی که همان اعضای هیأت امامت جمعی‌اند، در رسیدنشان به عضویت این هیأت، نیازی به انتخاب مؤمنین و یا انتصاب امامی دیگر حتی پیامبر خدا ج ندارند؛ زیرا حکومت چیزی جدا از امامت جمعی نیست، رسیدن به امامت – چنان که گفته شد – ثمره‌ی گذشتن از دوره‌ای ابتلایی و تحقق بخشیدن به صفاتی کسبی است که، راه دست یافتن بدان به روی همه‌ی مؤمنین باز بوده، دارنده‌اش به اقتضای سنتی ربانی، با اصطفائی خداوندی به امامت می‌رسد.

نیز روشن می‌شود که تحدید عدد أعضای هیأت حاکمه (= أعضای مجلس شوری) عملی باطل و نادرست است؛ زیرا کسی که واجد شرایط است، نه عضو بودنش نیاز به إذن غیر خدا دارد؛ نه منعش جایز است. کسی که واجد شرایط نیست، عضو گردانیدنش نابجا و حرام است و تحدید عدد، یکی از این سه صورت را در بر دارد.

تحدید زمان عضویت نیز، همین گونه است؛ زیرا ثبوت و انتفای عضویت، مرتبط با وجود و عدم شرایط است؛ نه اخراج واجد شرایط از عضویت جایز است و نه ابقای فاقد شرایط.

- به طور خلاصه - انتخاب و انتصاب و تحدید عدد و زمان و هر امر دیگری از این قبیل، دخالت‌هایی نابجا در امر خداوند بوده، اقدام بر آن هیچ مؤمنی را نشاید (و با رجوع بدانچه که در بخش شروط امامت، در باره‌ی امامت زنان گفته شد درمی‌یابیم که، در هیأت اولی‌الأمر جایی برای زنان نیست).