عقیده امام غائب
عقاید و باورهای افراطی و مبالغه آمیز اهل تشیع در مورد امامت و ائمه آن‌ها را تاحدی رسانده که امامان را در نبوت ورسالت شریک می‌دانند بلکه آن‌ها را در الوهیت شریک قرار می‌دهند و شیعیان ائمه را انسان‌هایی بالاتر و برتر ازهمه انسان‌ها می‌دانند. آن‌ها بر این عقیده هستند که:
اما عقیده آن‌ها در مورد امام غائب (امام دوازدهم) در اوج و فراز خیال بافی و مبالغه آمیزی قرار دارد، عقیده تولد و غایب شدن و زندگی و راهنمایی امام دوازدهم در عقل و قیاس نمی‌گنجد و قانون تکوینی و تشریعی الهی آن را نمی‌پذیرد.
ده روز قبل از وفات امام حسن عسکری فرزندش با تمام اسباب امامت و با همه آن چه از خانواده‌اش به ارث برده بود در غار «سُر مَن رای» پنهان شد و تا کنون زنده است و تا روز قیامت زنده خواهد بود و در آن غار پنهان می‌باشد و در قیامت در وقت مناسب از غار بیرون خواهد آمد و بر تمام جهان حکمفرمایی خواهد کرد [۸۳]. و سخن تا اینجا تمام نمی‌شود بلکه این امام غایب یک غیبت صغرایی دارد که در دوران غیبت صغری طبق عقیده شیعه نمایندگان و سفیران او به صورت سری و پنهانی به نزد او رفت و آمد می‌کرده‌اند سپس این سلسله تمام شد و گفته شده است که زمان غیبت صغری به پایان رسیده و با تمام شدن آن دوران غیبت کبری آغاز شده است که در این دوران هیچ کس نمی‌تواند به امام زمان دسترسی داشته باشد تا وقتی که صاحب الزمان ظهور نکند.
[۸۳] ن/ک اصول کافی ص ۲۰۲ - ۲۰٧.