صحابه یا اصحاب
«صحابه»، جمع «صحابی» و «اصحاب»، جمع «صاحب» است. «صحابی» و «صاحب» به دوست و همراه می‌گویند. در اصطلاح حدیث و محاوره‌ی اسلامی، این الفاظ بر کسانی اطلاق می‌گردد که به رسول خداصایمان آوردند وهمراه و مصاحب او شدند.
ابن حجر/تعاریف متعدد این دسته از مسلمانان صدر اول را در جامع‌ترین جملات چنین جمع بندی کرده است:
«صحابی کسی است که رسول اللهصرا ملاقات نموده در حالی که به وی ایمان داشته وبر اسلام وفات کرده است، برابر است وتفاوتی ندارد که مدتی طولانی با رسول اللهصمجالست داشته یا خیلی کم، از او حدیث روایت کرده یا نه، با او در غزوه‌ها شرکت داشته یا خیر، او را یک بار دیده ولی با ایشان مجالست نداشته است و همچنین کسی که به عارضی مانند کوری او را ندیده است» [۱]. همه این کسان صحابه هستند. بنابراین، منافقان جزو صحابه نیستند، چون قلباً به رسول خداصایمان نداشته‌اند و آنان که در زمان رسول خداصیا پس از وی مرتد شدند و در حال کفر مردند نیز صحابی محسوب نمی‌شوند.
[۱] ابن حجر عسقلانی الاصابة: ۱/۶.