نخستین ویژگی از ویژگی‌های کلی اسلام عبارت است از: ربانیت
ربانیت – چنانکه صاحبنظران زبان عربی می‌گویند – مصدری است صناعی، منسوب به «رب» که به صورت غیر قیاسی الف و نون بر آن افزوده شده است، و معنایش: نسبت یافتن و انتساب به رب یعنی الله أ می‌باشد و هنگامی به انسان «ربانی» گفته می‌شود که پیوندی ناگسستنی با «الله» داشته باشد، از دین و کتاب او آگاه باشد، و آن را به دیگران بیاموزد و معلم دین و کتاب خدا باشد. در قرآنکریم در این باره چنین آمده است:
﴿وَلَٰكِن كُونُواْ رَبَّٰنِيِّۧنَ بِمَا كُنتُمۡ تُعَلِّمُونَ ٱلۡكِتَٰبَ وَبِمَا كُنتُمۡ تَدۡرُسُونَ﴾ [آل‌عمران:٧٩].
«بلکه با کتابی که آموخته‌اید و یاد داده‌اید و درسی که خوانده اید، مردمانی ربانی و خدایی باشید».
هدف از ربانی‌بودن در این بحث دو مطلب می‌باشد:
١) ربانی‌بودن هدف و مقصد. ٢) ربانی‌بودن منبع و برنامه.