از راه‌رسانه‌های ملی و تریبون‌های عمومی روشنگری و پرورشی:
خدمات‌رسانی فرهنگی، روشنگری و اطلاع‌رسانی – با تمامی مراکز، سیستم‌ها و ابزارهای آن – باید این ربانیت را پاس داشته و بر آن تأکید ورزند.
مساجد: با خطبه‌ها، آموزش‌ها، مواعظ، نمازها و روشنگری‌های روانی، فکری و اخلاقی خود، رسانه‌های دیداری و شنیداری: با برنامه‌های فرهنگی و تفریحی و اطلاع‌رسانی خود و با تمام توان خود در تأثیرگذاری بر اندیشه‌ها عواطف و اراده‌ها.
نشریات: روزانه، هفتگی، ماهانه، فصلی و سالانه، با عکس‌ها و تصاویر، مطالب، اخبار و دیگر موارد مربوطۀ خود.
کتاب‌ها، با تمامی انواع و اشکال و موضوعات خود: در علوم و آداب و هنرها، شعر و نثر، رمان و نمایشنامه، کتاب‌های دانشگاهی و عمومی، دائرة المعارف‌ها و مجموعه‌ها، و کتاب‌های همراه و کتابچه‌ها.
تئاتر و سینما با همۀ تأثیری که از طریق صدا و سیما سخنرانی و گفتگو برجای می‌گذارند.
همۀ ابزارهای تأثیرگذاری و آموزش و اقناع باید در زمینۀ تحقق ربانیت و نهادینه‌کردن آن در شخصیت و زندگی انسان‌ها، به عنوان هدف و آرمان تلاش و تکاپوی انسان و مقصد حرکت او باهم همکاری و همراهی داشته باشند.
از نظر اسلام در زمانی که دیگر مراکز آموزشی و بنگاه‌های خبری و فرهنگی، در جهت گسترش مفاهیمی غیر از ربانیت فعالیت می‌نمایند که یا با آن ناسازگار بوده یا موجب گمان افکنی و طرح شبهه در آن می‌گردند و یا از چهار طرف از آن می‌کاهند، نباید وظیفۀ نهادینه‌کردن «ربانیت» و استوارساختن بنیان‌های آن و روشنگری در بارۀ معانیش یکسره بر دوش مساجد گذاشته شود.
مسجد رسالت و مأموریتش را چگونه به انجام رساند، هنگامی که دیگر دستگاه‌ها – که از بام تا شام با توانایی‌های سرسام‌آورشان در میان مردم فعالیت دارند – آنچه را مسجد برافراشته پایین می‌کشند و آنچه را مسجد بنا می‌کند، ویران می‌سازند؟!
وهل يبلغ البنيان يوما تماما
إذا كنت تبنيه وغيرك يهدِم؟!
آیا ساختمان روزی به پایان خواهد رسید، در صورتی که تو بنا کنی و دیگری ویران نماید؟!
و بالاخره در جامعه اسلامی برخورداری هر مؤسسه از حق فعالیت در آن جامعه تنها تا هنگامی است که در زمینۀ پاسداری از ربانیت اجتماع، که اساس وجودی آن می‌باشد مشارکت و نقش مثبت داشته باشد، حال به گونۀ مستقیم باشد یا غیر مستقیم، و از دور باشد یا از نزدیک، تفاوتی نمی‌کند.
بلکه اسلام دستور می‌دهد: هر موسسه‌ای که بر مبنای تقوا و خداپسندی بنیانگذاری نشده باشد، بساطش برچیده گردد، اگرچه قیافۀ مسجد هم به خود گرفته باشد که ظاهراً در آنجا نماز برگزار گردد. همانطور که خداوند به پیام‌آورش ج دستور داد: مسجد ضرار را که منافقان به منظور زیان‌رسانی و ضربه واردساختن و کفرورزی و تفرقه‌افکنی میان مؤمنان و به عنوان پایگاهی برای دشمنان پیشین خدا و پیامبر ج آن را ساخته بودند، ویران سازد.