تقدیم
﴿وَقَالَ رَبُّكُمُ ٱدۡعُونِيٓ أَسۡتَجِبۡ لَكُمۡۚ إِنَّ ٱلَّذِينَ يَسۡتَكۡبِرُونَ عَنۡ عِبَادَتِي سَيَدۡخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ﴾[غافر: ۶۰].
«پروردگار شما می‌فرماید: مرا بخوانید، تا دعاى شما را اجابت نمایم، کسانى که از عبادت من تکبر می‌ورزند به زودى با ذلّت و خوارى وارد دوزخ می‌شوند»
﴿وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌۖ أُجِيبُ دَعۡوَةَ ٱلدَّاعِ إِذَا دَعَانِۖ فَلۡيَسۡتَجِيبُواْ لِي وَلۡيُؤۡمِنُواْ بِي لَعَلَّهُمۡ يَرۡشُدُونَ﴾[البقرة: ۱۸۶].
«هنگامی‌که بندگانم از تو دربارۀ من سؤال کنند بگو: من نزدیکم، و دعاى دعاکننده را هنگامی‌که مرا مى‌خواند اجابت مى‌کنم، بنابراین باید بندگان من دعوت مرا بپذیرند و به من ایمان آورند تا راه خود را بیابند و به مقصد برسند».
رسول الله جمى‌فرمایند: «الدُّعَاءُ هُوَ الْعِبَادَةُ» (دعا همان عبادت است.) [أبو داود ۲/۷۸، الترمذي ۵/۲۱۱، ابن ماجه ۲/۱۲۵۸. ] و نیز خداوند متعال می‌فرمایند: ﴿وَقَالَ رَبُّكُمُ ٱدۡعُونِيٓ أَسۡتَجِبۡ لَكُمۡ﴾«و پـروردگارتان مى‌فـرماید: مرا بخوانید تا دعاى شما را اجابت کنم».
و آنحضرت جمی‌فرماید: «إِنَّ رَبَکُمْ تَبَارَکَ وَتَعَالَی حَييُّ کَرِيْمٌ يَسْتَحِيی مِنْ عَبْدِهِ إِذَا رَفَعَ يَدَيْهِ إِلَيِهِ أَنْ يَرُدَهُمَا صِفْرَاً.»[أبو داود ۲/۷۸، الترمذی ۵/۵۵۷، ابن ماجه ۲/۱۲۷۱. ]
«براستى که پروردگار پربرکت و والامقام شما داراى حیاء و صاحب کرم است، و هنگامی‌که بنده‌اش دستهایش را بسویش بلند نماید، از بنده خود شرم مى‌کند که دستهایش را خالى برگرداند».
و آنحضرت جفرمود: «مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَدْعُو اللهَ بِدَعْوَةٍ ليْسَ فِيْهَا إِثْمٌ وَلاَ قَطِيعَةُ رَحِمٍ إِلاَّ أَعْطَاهُ اللهُ بِهَا إِحْدَی ثَلاَثٍ: إِمَّا أَنْ تُعَجَّلَ دَعْوَتَهُ، وَإِمَّا أَنْ يَدَّخِرَهَا لَهُ فِی الآخِرَةِ، وَإِمَّا أَنْ يَصْرِفَ عَنْهُ مِنَ السُّوءِ مِثْلَهَا، قَالُوا: إِذًا نُکْثِرُ، قَالَ: «اللهُ أَکْثَرُ» [الترمذی۵/۴۶۲، و ۵۶۶، أحمد ۳/۱۸].
«هر مسلمانى دعایى کند که در آن دعا به گناه و گسستن پیوند خویشاوندى نباشد، خداوند یکى از سه چیز را به او مى‌دهد: یا هر چه زودتر در دنیا خواسته‌اش به او عطا می‌شود، و یا آن را براى آخرتش اندوخته مى‌کند، و یا در مقابل آن دعا، شرّى را از او دور می‌کند، گفتند: پس ما زیاد دعا مى‌کنیم آنحضرت جفرمودند: فضل خدا از دعاى شما زیادتر است».
پس هر مسلمانى که به دنبال راه نجات است باید که فقط و فقط پیرو آن چه خدا و رسولش جآورده‌اند باشد و اجازه ندهد چه خود و چه کسى دیگر (هرکسى که خواهد باشد) چیزى به دین خدا بیفزاید، یا از آن کم کند. بنابراین طالب حق و دوستدار سنّت پیامبر جهیچ کارى انجام نمی‌دهد جز آن که خدا و رسول خدا جبه آن امر فرموده باشند. و اینجاست که علما و دانشمندان اسلامى مى‌گویند: «العباداتُ توقيفيةٌ»بدین معنا: حدود عبادتها را خداوند تعیین فرموده است و هیچ انسانى حق دخالت در آن‌ها را ندارد.
کتاب حاضر از کتاب‌هاى موفق‌آمیز است که تا بحال بیش از «۳۰» نوبت به چاپ رسیده است و به بیش از «۲۰» زبان ترجمه شده است، که یکى از این زبان‌ها زبان فارسى است که شما برادران و خواهران گرامى آن را مشاهده مى‌کنید، امید است بتوانید با مطالعه و حفظ دعاهاى روز‌مره این کتاب نفیس خود را از شیطان و وسوسه هاى او محفوظ و مصون بدارید.
اسحاق بن عبدالله دبیرى
ریاض: ۱۵/ذى قعدۀ/۱۴۲۵ه. ق
۶/ دى ماه/۱۳۸۳ه. ش