أذکار أذان
۲۲- هر چـه را که مؤذن مى‌گوید، شنونده تکرار کند مگر در: «حَيَّ عَلَى الصَّلاةِ، وَحَيَّ عَلَى الفَلاَحِ»، کـه در جـواب مى‌گوید: «لاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إلاَّ بِاللهِ» [۳۷].
۲۳- نیز شخص گوید: «وَأَنَا أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيْكَ لَهُ، وَأَنَّ محمّداً عَبْدُهُ وَرَسُوْلُهُ، رَضِيْتُ بِاللهِ رَباًّ، وَبِمحمّد رَسُوْلاً، وَبِالإِسْلاَمِ دِيْناً» [۳۸].
«و من گواهى مى‌دهم که هیچ معبودى، بجز الله «به حق» وجود ندارد، یکتاست و شریکى ندارد، و محمّد جبنده و فرستادۀ اوست، من از اینکه الله، پروردگار و محمّد، پیامبر و اسلام، دین من است، راضى و خشنودم».
«پس از اینکه مؤذن شهادتین را گفت، این ذکر، خوانده شود» [۳۹].
۲۴- بعد از پایان اجابت مؤذن، بر پیامبر جدرود فرستاده شود [۴۰].
۲۵- [بعد از درود] گفته شود: «اللَّهُمَّ رَبَّ هذِهِ الدَّعْوَةِ التَّامَّةِ، وَالصَّلاَةِ القَائِمَةِ، آتِ محمّداً الْوَسِيْلَةَ وَالْفَضِيْلَةَ، وَابْعَثْهُ مَقَاماً مَحْمُوْداً الَّذِيْ وَعَدْتَهُ، [إِنَّكَ لاَ تُخْلِفُ الْمِيْعَادَ]» [۴۱].
«بار الها! اى پروردگارِ این نداى کامل و نماز بر پا شونده، به محمّد جوسیله «مقامى والا در بهشت» و فضیلت عنایت بفرما، و او را به «مقام شایسته‌اى» که وعده فرموده‌اى نایل بگردان، [همانا تو خُلف وعده نمی‌کنى]».
۲۶- «شخص در بین اذان و اقامه براى خودش دعا کند، چرا که دعا در این هنگام رد نمى‌شود» [۴۲].
[۳۷] - البخاری ۱/۱۵۲ و مسلم ۱/۲۸۸. [۳۸] - مسلم ۱/۲۹۰. [۳۹] - ابن خزیمة ۱/۲۲۰. [۴۰] - مسلم ۱/۲۸۸. [۴۱] - البخاری ۱/۱۵۲ و آنچه در بین کروشه آمده از سنن بیهقی ۱/۴۱۰ روایت شده، و علامه عبدالعزیز بن باز در کتاب (تحفة الأخيار ص۳۸) سندش را حسن دانسته است. [۴۲] - الترمذی و أبو داود و أحمد و نگا: إرواء الغلیل ۱/۲۶۲.