عاشورای دین عاشورای مذهب

دلائل طرفداران

طرفداران متوسل به دو مجوز برای سینه‌زنی و زنجیرزدن شده‌اند:

اول آن که می‌گویند: «این مراسم نمونه‌ای از «تعظیم شعائر الهی» و نشانه بزرگداشت ائمه اطهار است». جواب آن است که بزرگداشت پیامبرصو خاندان او هرگز نباید از طریق کارهایی صورت گیرد که خود ایشان نهی کرده‌اند و اعمال مزبور را از سنن جاهلیت شمرده‌اند. این نوع اعمال، «شعائر الله» نیست، بلکه «شعائر الناس» است یعنی بدعت‌هایی است که مردم از خودشان ساخته‌اند، نه چیزهایی که خدا مقرر داشته است!

دوم آنکه می‌گویند: «در حدیث آمده است که امام جعفر صادق÷فرمود: «لَقَدْ شَقَقْنَ‏ الْـجُيُوبَ‏ وَلَطَمْنَ الْـخُدُودَ الْفَاطِمِيَّاتُ عَلَى الْـحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ -÷- وَعَلَى مِثْلِهِ تُلْطَمُ الْـخُدُودُ وَتُشَقُّ الْـجُيُوبُ».

یعنی: «دختران فاطمه زهراء‘برای حسین بن علی÷گریبان خود را پاره کردند و بر گونه‌های خویش زدند و برای کسی همانند حسین÷جایز است که بر گونه‌ها زنند و گریبان‌ها بدرند».

جواب این است که:

اولاً این حدیث از لحاظ سند مخدوش است و قابل استدلال نیست، زیرا راوی آن چنانکه در «تهذیب شیخ طوسی» آمده خالد بن سدیر می‌باشد که علمای رجال او را «مجهول» دانسته‌اند. علامه ممقانی در کتاب «تنقیح المقال» درباره وی می‌نویسد: «فهذا الرجال عندي مجهول». یعنی این مرد در نزد من ناشناخته است.

ثانیا، روایت مزبور با وصیت خود امام حسین÷به خواهرش زینب در تعارض است و لذا اعتباری ندارد.

گاهی استدلال می‌کنند که گریستن بر شهدای عاشورا جایز است، چنانکه در صدر اسلام بر حمزه سید الشهداء گریستند و پیامبر خداصآن‌ها را نهی نکرد.

جواب آن است که تأثر و گریه به صورت طبیعی حرام نیست، آنچه در کتاب و سنت نهی شده و حرام است، نوحه‌خواندن، فریادزدن، صدمه‌زدن به خود و بی‌تابی‌کردن است. تأثر و محبت که امری طبیعی است، نباید دستاویز قمه زدن، سینه‌کوبیدن و نوحه و عزاداری‌های نامشروع قرار گیرد[۶۱].

آنان که بدعت‌های کوچک وارد شده در دین خدا را همواره شاهد بوده و راه سکوت اختیار کردند، عاملان اصلی بدعت‌های بزرگ امروز هستند[۶۲]. بدعت‌هایی که جزء سنت مردم این مرز و بوم گردیده است و اکنون، سکوت‌پیشگانی که حقایق را می‌دانند، اذعان دارند که ما شهامتِ شکستن این سنت‌ها را نداریم، زیرا با خون و گوشت مردم این سرزمین عجین شده است. پس ای خواننده عزیز! خود، اندیشه کن و چاره‌ای بساز.

والسلام علی من اتبع الهدی

[۶۱]- تاریخ نشان می‌دهد که به طور کلی بنیانگذاران مراسم رسمی عاشورا، آل بویه بودند و پیش از آن‌ها اثری از این مراسم بین مسلمانان وجود نداشت. [۶۲]- رساله «بیان الحقیقة في جرح أبدان عند المصیبة» اثر مصطفی حسینی طباطبایی.