مسلمانان خویشاوندان کافر خود را به قتل رسانیدند
ابن جوزی: در کتاب مناقب عمر فاروق سمی‌نویسد: روزی حضرت عمر سدر مسجد نشسته بود که پسر مامایش سعید بن عاص بن هشام از نزدش گذشت و بر وی سلام نمود، حضرت عمر سفرمود: به خدا سوگند من پدر ترا نه، بلکه مامایم عاص بن هشام را در روز بدر به قتل رساندم و من نمیتوانم معذرت کشتن مامای مشرکم را از توبخواهم! سعید بن عاص جواب داد: وی را به قتل رساندی زیرا تو بر حق بودی و وی در راه باطل روان بود.
ببینید چقدر ایمان عالی و اخلاص در قلب‌های آن رادمردان وجود داشت! حضرت عمر سبه کشتن مامای خود افتخار می‌نماید و به آواز بلند از آن یاد آوری می‌نماید، زیرا مامایش مرد مشرکی بود! همچنان رادمرد مسلمان سعید بن عاص ساعلان می‌دارد که پدرش مرد مشرکی بود و در گمراهی قرار داشت و عمر فاروق بر حق و در راه حق قرار داشت، اینست ایمان! واینست اخلاص در راه خدا أ! بدون در نظر داشت خویشاوندی، قرابت، قومیت و نژاد! ابن اسحاق / از صحابی جلیل القدر سعد بن ابی وقاص سحکایت می‌کند که فرمود: به خدا سوگند که در کشتن هیچ شخصی کوشا نبودم بگونه که در کشتن برادرم عتبه بن ابی وقاص حریص و کوشا بودم، عتبه مرد منفور و زشتی در قومش بود، من زمانی از وی بیزار شدم که پیامبر جدر غزوه احد فرمودند: قهر و غضب خداوند أبر کسانی شدت یافت که روی پیامبرش را خون آلود نمودند [۳۲].
ببینید که سعد آرزوی کشتن برادر خود را داشت، زیرا او دشمن خدا أو پیامبرش جبود! آری! آنها مومنان راستین و حقیقی بودند!!.
[۳۲] سیرت ابن هشام ۳/۳۵