روابط و پیوندها میان خویشاوندان در روز قیامت
خداوند أمی‌فرماید:
﴿يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ ٣٤ وَأُمِّهِۦ وَأَبِيهِ ٣٥ وَصَٰحِبَتِهِۦ وَبَنِيهِ ٣٦ لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ ٣٧﴾[عبس: ۳۴-۳٧].
ترجمه: «در آن روزیکه انسان فرار می‌کند از برادر خود و از مادر و پدرش و از همسر و فرزندانش، در آن روز هر کدام از آنان وضعی و گرفتاری بزرگی دارد که او را به خود سر گرم می‌کند، و از هر چیزی دیگری باز می‌دارد».
مفسران فرموده‌اند: همگی را می‌بیند ولی از آنها دور رفته و فرار می‌کند زیرا بیم و هراس آنروز بسا بزرگ است که همه در فکر خویش می‌باشد چگونه از این مشقت بیرون آید، رنگ‌های همه تار و تیره و پریده، و نمی‌دانند چه کنند وکجا بروند؟
وقتیکه انتظار مردم در میدان محشر طول میکشد همه نزد پیامبران الو العزم (آدم، نوح، موسی، عیسی، و محمد ج) رفته و از آنها میخواهند تا بخاطر تصفیه حساب بندگان نزد خداوند أشفاعت نمایند، لیکن همه پیامبران جز محمد جمی‌گویند، نفسم نفسم، حتی عیسی پسر مریم إاین مسئولیت را متحمل نمی‌شود و می‌فرماید: مرا بحالم بگذارید، امروز در فکر سرنوشت خود هستم، حتی به حال مادرم که مرا تولد نموده رسیده نمی‌توانم.
از سخنان بالا این برداشت نشود که انسان نسبت به خانواده وخویشانش بی‌اعتنا باشد، بلکه دین اسلام حقوقی خاصی را در مورد آنها لازم گردانیده است، و مسلمانان مکلف‌اند تا در مورد خویشاوندان و اقارب‌شان توجه نموده به محتاجان آنها کمک و همکاری لازم صورت گیرد و جلو گمراهان و ظالمان آنهاگرفته شده و بسوی نیکی و صلاح سوق داده شوند. اگر کسی از آنها گمراه و بد عمل باشد و یا بالای کسی ظلم روا می‌دارد باید جلو آنها گرفته شود و بسوی خیر و نیکی سوق داده شوند، و آنانیکه بمال و ثروت، و نسب خود می‌بالند باید نصیحت کرده شوند.
مسؤلیت این مرض مهلک اکثراً بالای پدران و مادران است، زیرا اگر آنها در ابتدا فرزندانشان را نصیحت و توجیه درست می‌نمودند، وحکم اسلام را در مورد زشت بودن قوم پرستی به آنها تعلیم می‌دادند، هرگز خود خواه و خود پسند و قوم پرست بار نمی‌آمدند.