اسلام و نژاد پرستی

تهیدسی مهاجرین و جان نثاری انصار با آنها

اغلب مسلمانانیکه از مکه به مدینه هجرت نمودند بادست خالی ووضع ناگوار به مدینه رسیدند، زیرا همه دارائی خود را گذاشتند و بخاطر خدا أورسولش جهجرت نمودند، مشرکین همه مال و جایداد آنها را ضبط نمودند و مسلمانان قادر به انتقال اموال‌شان نشدند، تاجاییکه قرآن کریم آنها را فقراء نامید: ﴿لِلۡفُقَرَآءِ ٱلۡمُهَٰجِرِينَ ٱلَّذِينَ أُخۡرِجُواْ مِن دِيَٰرِهِمۡ وَأَمۡوَٰلِهِمۡ﴾[الحشر: ۸]. ترجمه: «همچنین غنائم از آن فقرای مهاجرینی است که از خانه و کاشانه و اموال خود بیرون رانده شده‌اند»انصار (ساکنین مدینه) جوانمردانه وبا فداکاری بی‌نظیر، مال و دارائی خود را به دسترس برادران مهاجرشان گذاشتند. اغلب مهاجرین که تعداد‌شان بیش از هفتاد نفر بودند، در عقب مسجد نبوی معروف به صفه زندگی داشتند، روایت است که سعد بن عباده سبه تنهائی تاهشتاد فرد از آنها را در منزلش مهمان نوازی و اکرام می‌نمود، دیگر صحابه کرام نیز برخی از آنها را به خانه‌های‌شان می‌بردند، زیرا نظر به گسیل و یا ورود آنها از کناره‌های جزیره عربی احیاناً تعداد‌شان اضافه می‌شد، اهل صفه که خود را بخاطر عبادت و جهاد فارغ نموده بودند، خوراک و پوشاک کافی در دسترس نداشتند، لباس‌های‌شان تمام اعضای جسم آنها را نمی‌پوشانید، پیامبر اسلام جهمیشه خبرگیر آنها می‌بودند و گاه گاهی خرما برای اهل صفه می‌فرستادند، گاهی هم آنها را به خانه خویش دعوت میدادند. پیامبر جبه یاران می‌فرمودند: (کسیکه غذای دو شخص را در خانه دارد سومی را با خود ببرد و کسیکه غذای چهار شخص را در خانه اش دارد فرد پنجم یا ششم را باخود ببرد) [۸۸].

[۸۸] فتح الباری: ۱۱/۲۸۱و۲٩۳-ابن سعد ۱/۲۵۵.