شرک عرب و دین‌های موجود در بین آن‌ها
عرب بعد از ابراهیم÷بر دین حنیف ابراهیم بودند و این آیین را از اسماعیل پسر ابراهیم گرفته و در بین خود منتشر کردند و با انتشار این دین، نسبت به بیت الله محبت پیدا کرده و قلوبشان به آن تعلق خاطر پیدا کرد.
«و اولین کسی که در کعبه بت گذاشت عمرو بن لُحَی بن غالوثه بن عمرو بن عامر بود که با رفتن قومش به مکه و تسلط یافتن بر «بیت الله» به شهر بلقاء در شام رفت و دید که قومی در آنجا بت می‌پرستند، در مورد آن سؤال کرد، گفتند: این‌ها پروردگاران ما هستند که به شکل اشخاصی از بشر و هیکل‌هایی بلندمرتبه ساخته‌ایم و از آنان نصرت می‌خواهیم و آنان ما را نصرت می‌دهند، طلب آب می‌کنیم و آن‌ها به ما آب [باران] می‌دهند، و از آن‌ها شفا می‌خواهیم و آن‌ها ما را شفا می‌دهند.
عمرو از کار آن‌ها شگفت زده شد و از آن‌ها خواست بتی را به او بدهند و آن‌ها «هبل» را به او داده و او هبل را به مکه آورده و آن را در کعبه گذاشت. دو بت دیگر نیز به شکل زوجین و به اسم إساف و نائله همراه هبل آورده شدند.
عمرو از مردم خواست هبل را تعظیم کرده و به آن تقرب جویند و از طریق او به خدا توسل کنند...» [۴۶].
شهرستانی ادیان و اعتقادات عرب را نیز به صورت مجمل، چنین ذکر می‌کند:
طایفه‌ی اول: منکران خالق و رستاخیز و بازگردانده شدن به سرای آخرت، که این افراد کم و انگشت شمار بوده‌اند.
طایفه‌ی دوم: منکران رستاخیز و زنده شدن.
طایفه‌ی سوم: بت پرستان.
و بعضی از عرب به یهودیت گرایش داشتند و برخی به مسیحیت و تعدادی دیگر به صابئه.
و در توضیح طائفه‌ی سوم در (۲/۱۲۳۲) می‌گوید:
«گروهی به خالق و ابتدای خلقت و نوعی از زنده شدن اعتقاد داشتند ولی پیامبران را انکار کرده و بت می‌پرستیدند و گمان می‌کردند که این بت‌ها در سرای آخرت و در برابر پروردگار برایشان شفاعت می‌کنند و لذا به نزد بت‌ها رفته و هدایایی برای آن‌ها قربانی می‌کردند و با پایبندی به مناسک و شعائر و حلال و حرامی که قرار داده بودند به آن‌ها تقرب می‌جستند. و اکثریت عرب - به جز تعدادی انگشت شمار - بر این باور بودند.
[۴۶] شهرستانی: الملل والنحل (۲/۱۲۲۲- ۱۲۲۳)، چاپ بدران.