اظهار نظر پانزدهم:
نویسنده در صفحات ۶۵ تا ۶٧ در درستی استدلال و استناد به حدیث صحیح که از لحاظ عقیدتی به حد تواتر نرسیده، شک می‌کند.
و می‌گوید: «هذا القسم لا تتكوّن منه حجة ملزمة في نطاق الإعتقاد بحیث یقع الإنسان في طائلة الكبر إن هو لم یخبر بمضمون خبر صحیح لم یرق إلی درجة المتواتر» «این نوع حدیث دلیل قاطعی در زمینه اعتقاد ایجاد نمی‌کند به نحوی که انسان را در چنگ کفر می‌اندازد در حالی که او از مضمون خبر صحیحی که به درجه تواتر نرسیده مطمئن نیست».
و ما می‌گوئیم که این سخن ناسالم است و قوتی ندارد. چونکه خبر آحاد وقتی که مطمئناً از پیامبرصباشد بایستی آن را قبول کرد و بدان تسلیم شد و به محتوای آن در عقیده و غیر عقیده اطمینان داشت. و این سخن که نویسنده ذکر کرده سخن جدیدی (بدعت) در اسلام است.
و پیامبرصکسانی را به تنهایی می‌فرستاد و آن‌ها خبر وی را بدون توقف قبول می‌کردند و در آنچه که توسط او آورده شده بود شک نمی‌کردند و همچنین صحابه و پیروان آن‌ها احادیث صحیح را قبول می‌کردند و بدان استناد می‌کردند و در محتوای آن چه از لحاظ عقیدتی و چه از لحاظ دیگر شک نمی‌کردند و این جدایی در کلام و سخن سلف وجود ندارد فقط در کلام بعضی از خلف وجود دارد که بدعتگر هستند.