ولی شفاعت دو شرط دارد:
شرط اول: اینکه خداوند به شفاعت کننده اجازه شفاعت بدهد، خداوند می‌فرماید: ﴿مَن ذَا ٱلَّذِي يَشۡفَعُ عِندَهُۥٓ إِلَّا بِإِذۡنِهِۦ﴾[البقرة: ۲۵۵]. «هیچکس نزد خداوند بدون اجازه وی شفاعت نمی‌کند».
شرط دوم: خداوند از شفاعت شده راضی باشد بدینگونه که اهل توحید باشد. خداوند می‌فرماید: ﴿وَلَا يَشۡفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ٱرۡتَضَىٰ﴾[الأنبیاء: ۲۸]. «جز برای کسی که خداوند از او خشنود است شفاعت نمی‌کنند». و شفاعت سودی برای کفار ندارد، خداوند می‌فرماید: ﴿فَمَا تَنفَعُهُمۡ شَفَٰعَةُ ٱلشَّٰفِعِينَ ٤٨﴾[المدثر: ۴۸]. «شفاعتِ شفاعت کننده‌ها سودی برای کفار ندارد».