اظهار نظر سی و چهارم: ‌

نویسنده در صفحات ۱٩۳ تا ۱٩۵ کسانی را به انتقاد می‌گیرد که ذکر خداوند را با اسم مفرد انکار می‌کنند از جمله آن‌ها شیخ الاسلام ابن تیمیه است. و این به گونه‌ای است که نارنجک‌های غضبش را به سوی او پرتاب می‌کند و به دلایل ذکر کنندگان گرایشی نشان نداده است. و از جمله دلایل این است که ذکر خداوند با اسم مفرد نه در کتاب و نه در سنت و نه در مسیر سلف صالح آمده است، علاوه بر این ذکر خداوند با اسم مفرد افاده چیزی نمی‌کند. چونکه اسم مفرد فایده‌ای در برندارد تا اینکه با جمله‌ای مفید ترکیب نشده باشد. و آنچه که دکتر پنداشته که ذکر خداوند باید با اسم مفرد باشد داخل در این سخن خداوند می‌‌باشد ﴿وَٱذۡكُرِ ٱسۡمَ رَبِّكَ بُكۡرَةٗ وَأَصِيلٗا ٢٥﴾[الإنسان: ۲۵].

«اسم پروردگارت را صبحگاهان و شامگاهان یاد کن.» و ما از نویسنده می‌پرسیم و می‌خواهیم که در جواب بدون فریبکاری و دسیسه، صادق باشند که آیا در سنت پیامبرصآمده یعنی کسی که خداوند او را به این امر دستور داده است که خداوند (الله) را با اسم مفرد ذکر کرده است. چون بدون شک سنت پیامبرصقرآن را تفسیر می‌کند و این از ایجادهای صوفیه و فهم ناسالم آن‌هاست. چه بسا که دکتر مخالفتش را در این مسأله و غیر آن تکرار می‌کند و گمراه نمی‌شود، و ما به او می‌گوئیم که وقتی مخالفت مأخذی از نصوص شرعی داشته باشد گمراه نمی‌کند. اما وقتی که مخالفت او مأخذی از کتاب و سنت نداشته باشد گمراه می‌کند. چون خداوند متعال می‌فرماید که ﴿فَمَاذَا بَعۡدَ ٱلۡحَقِّ إِلَّا ٱلضَّلَٰلُۖ﴾[یونس: ۳۲]. «بعد از حق جز گمراهی چیزی باقی نمی‌ماند.» و آنچه که قرآن بر آن دلالت می‌کند حق است و آنچه که مخالف آن است گمراهی می‌باشد و قائل به آن گمراه کننده می‌باشد.