عقیده رستگاران ترجمه العقيدة الصافية

تعریف لغوی و اصطلاحی توحید

واژه توحید در لغت مصدر باب تفعیل و به معنی: ایمان به یکتایی خدا، و یا تجرید ذات اقدس الهی از هر آنچه به ذهن و گمان انسان‌ها خطور می‌کند، می‌باشد. [۲۸۲]

از منظر شرع نیز بر اعتقاد به یکتایی پروردگار در زمینه ربوبیت، اخلاص در عبادت و اثبات اسماء و صفات کمال برای وی، اطلاق می‌گردد. اهل سنت و جماعت با تعبیر نفی تشبیه و تعطیل از آن یاد می‌کنند.

ابو القاسم تمیمی در کتاب: «الحجة» می‌نویسد:

توحید مصدر صیغه: وحّد یوحّد است، وحّدت الله: یعنی به یکتایی او در زمینه ذات و صفات اعتقاد دارم، برخی می‌گویند وحّدته: یعنی وی را یکتا دانستم.

کیفیت و کمیت از خداوند سلب شده و او در زمینه ذات و صفات قابل انقسام نبوده و در الوهیت، ربوبیت و خالقیت نیز یکتا و بی نظیر است. [۲۸۳]

[۲۸۲] المعجم الوسیط. [۲۸۳] مقدمة کتاب التوحید، در کتاب فتح الباری / ابن حجر العسقلانی