خطبه دوم
اى مسلمانان!
روزگار به یک حال باقى نمى‌ماند، سعادتمند کسى است که همواره تقوا پیشه کند، اگر بى‌نیاز شد ترازویش را سنگین مى‌کند، اگر محتاج شد بى‌نیازش مى‌کند و اگر مورد آزمایش قرار گرفت کمکش مى‌کند، پس در هر حال تقوى پیشه کن، زیرا که با داشتن تقوى، در تنگى فراخى، در بیمارى سلامتى، و در فقر غنا مى‌بینى، آنچه که مقدر باشد به هیچ وسیله‌اى نمى‌توان، آن را دفع کرد و آنچه که مقدر نباشد با هیچ وسیله‌اى نمى‌توان حاصلش کرد، توکل در رضایت است که تقدیر را آسان مى‌کند، و تنها خداوند است که سر نوشت انسان را انتخاب مى‌کند و برایش برنامه مى‌ریزد و این تدبیر خدا براى بنده بهتر از تدبیر بنده براى خویشتن است، و خداوند از خود بنده مهربان‌تر است براى بنده، داود بن سلیمان مى‌فرماید: علامت تقواى مؤمن سه چیز است: حسن توکل در آنچه که بدست نیاورده، حسن رضایت در آنچه که بدست آورده، و حسن صبر در آنچه که از دست داده است، کسى که به انتخاب خداوند رضایت دهد آنچه در تقدیر باشد به او خواهد رسید ولى خداوند بر او مهربان شده و از او راضى خواهد گردید، و کسى که به انتخاب خداوند راضی نباشد باز هم آنچه در تقدیر است به او مى‌رسد اما خداوند بر او مهربان نشده، و از او راضى نخواهد بود، و با این وجود هیچ راه فرارى از او تقدیر وجود ندارد.
از حکیمى پرسیدند: غنا چیست؟ فرمود: اینکه آرزوهایت کم باشد و به آنچه کفایتت مى‌کند راضى باشى. شریح/مى‌فرماید: هیچ بنده‌اى نیست که به وى مصیبتى برسد مگر اینکه برایش در این ابتلاء سه نعمت است، اول: اینکه این مصیبت در دینش نبوده، دوم: اینکه بزرگتر از آنچه که هست نبوده، و سوم: اینکه خداوند به او صبر عنایت فرموده که صبر کرده است.
ثم صلوا وسلموا عباد الله على خير خلق الله محمد بن عبدالله جفقد أمركم...
جمعه: ۵/۱/۱۴۲۲هـ ق.