ب) ایمان به ملائکه
همان تصدیق وجود ملائک و اسمهائی است که از آن‌ها یاد شده و اعمالی است که از آن‌ها برای ما بیان شده است؛ خداوند تعالی می‌فرماید: ﴿ءَامَنَ ٱلرَّسُولُ بِمَآ أُنزِلَ إِلَيۡهِ مِن رَّبِّهِۦ وَٱلۡمُؤۡمِنُونَۚ كُلٌّ ءَامَنَ بِٱللَّهِ وَمَلَٰٓئِكَتِهِۦ وَكُتُبِهِۦ وَرُسُلِهِ﴾[البقرة: ۲۸۵]. ترجمه: «رسول به آنچه از پروردگارش بر وی نازل شده است ایمان آورد و مؤمنان [نیز] همه ایمان آوردند به الله و ملائکش و کتاب‌هایش و رسولانش».
و می‌فرماید: ﴿لَّيۡسَ ٱلۡبِرَّ أَن تُوَلُّواْ وُجُوهَكُمۡ قِبَلَ ٱلۡمَشۡرِقِ وَٱلۡمَغۡرِبِ وَلَٰكِنَّ ٱلۡبِرَّ مَنۡ ءَامَنَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَٱلۡمَلَٰٓئِكَةِ وَٱلۡكِتَٰبِ وَٱلنَّبِيِّۧنَ﴾[البقرة: ۱۷۷]. ترجمه: «نیکی این نیست که صورتهایتان را بسوی مشرق و مغرب بگردانید، بلکه نیکی آن است که شخص ایمان بیاورد به الله و روز قیامت و ملائک و کتاب(قرآن) و انبیاء».
در صحیح مسلم از عمر بن خطاب سدر حدیثی طولانی آمده است که جبرئیل [÷]از محمد جسوال فرمود، ایمان چیست؟ او جواب داد: ایمان آوردن به الله و ملائکش و کتاب‌هایش و رسولانش و روز قیامت و ایمان به تقدیر و خیر و شر آن [۱۰].
[۱۰] صحیح مسلم نیشابوری (۲۸/۱، ۱۰۲)، سنن الترمذی (۶/۵، ۲۶۱۰)، سنن ابی داود سیستانی (۳۵۹/۴، ۴۶۹۷)، سنن ابن ماجه قزوینی (۲۴/۱، ۶۳).