اهل تشیع و صحابه
اما از آنچه در کتب شیعه آمده است از جمله کتاب کافی، الروضة ص۲۶۵ و کتاب سلیم بن قیس عامری ص۹۲ و کتاب حیاة القلوب ج۲ ص۲۶۰ از مجلسی: اصحاب پیامبر جبعد از رحلت ایشان مرتد گردیدند بجز سه نفر ابوذر، سلمان و مقداد. جای بسی شگفتی و تعجب از پیامبری است که با تأییدات الهی پس از ۲۳ سال زحمت و جهاد و مبارزه اصحابی تربیت نماید که بلافاصله پس از رحلت وی همگی به یکباره کافر و مرتد شوند! آیا نباید در صحت ادعای چنین معلمی که در پایان ۲۳ سال تحصیل در مکتب وحی همه شاگردان وی مردود می‌شوند، مگر ۳ یا ۴ نفر، شک‌کرد؟!.
کلینی در کتاب کافی ج۸ ص۲۴۶ می‌نویسد: ابوبکر و عمر در حالی دنیا را ترک کردند که توبه نکرده و بیاد آنچه بر علی روا داشته بودند نیافتادند پس لعنت خدا و فرشتگان و مردم بر آنان باد.
کلینی و صافی در شرح آیه:
﴿ إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ثُمَّ كَفَرُواْ ثُمَّ ءَامَنُواْ ثُمَّ كَفَرُواْ ﴾[النساء: ۱۳۷]. می‌گویند این آیه در مورد ابوبکر و عمر نازل شده است. چرا که ابوبکر و عمر ابتدا ایمان آوردند اما با عدم بیعت با علی کفر ورزیدند.
در کتاب الطرائف ص ۴۰۱ و کتاب سلیم بن قیس عامری ص ۸۹ آمده است که عمر حاصل ارتباط نامشروع عبدالمطلب بازنی بدکار بوده است. (و براستیکه قلم و زبان از بیان این‌گونه تهمت‌های ناروا شرم دارد).
در مورد ابوبکرسمی‌گویند: او بدتر از شیطان بود. او و رفیقش عمر ...، ظالم و دروغگو بوده‌اند و هرکس بمیرد درحالی که اعتقاد به خلافت آن‌ها دارد، به مرگ جاهلیت مرده است [۱۸].
در مورد عثمان‌سمجلسی در ص۲۷۰ حق الیقین می‌نویسد هرکس معتقد باشد که عثمان مظلومانه مرده است‌گناهش از گناه کسی که گوساله می‌پرستد بیشتر است.
آنچنانکه در کتاب «کذبوا على الشیعه» از محمد رضا رضوی و کتاب «مع الخطیب فی خطوط العریضة» مشاهده می‌کنیم آن‌ها اصحاب پیامبر جرا متهم به دشمنی با اسلام و دروغگویی می‌کنند.
ایناست گفتار اهل غلو در مورد سابقین در ایمان و نزدیکترین اصحاب و یاران رسول خدا ج. نشریات شیعیان در زمان‌حاضر هم نشاندهنده اصرار اهل تشیع بر همان مواضع سابقشان است. انتظار ما این بود که پس از برقراری حکومت به‌اصطلاح اسلامی در ایران، شاهد غلو و افراط کمتری باشیم، اگر چه آخوندهای شیعه خود از گفتگو پیرامون آنچه در کتابهای‌قدیمی شیعه آمده است شرمسارند اما هرگز جرأت تقبیح و رد اظهارات علماء پیشین را ندارند ولی بسیاری از شیعیان‌بیدار دل و آگاه به اصلاح عقاید خود پرداخته‌اند و از شرک و افراط اجتناب کرده و با برادران اهل سنت خویش درسراسر عالم اسلامی اختلاف عقیدتی چندانی ندارند.
[۱۸] حق الیقین مجلسی ص۲۰۴ چاپ ایران.