فشار قبر برای آدم‌های زنده
اگر چه اصل کیفر آن جهان است
و سختی‌های دنیا امتحان است
ولی وقتی که می‌میرد عزیزی
فشار قبر آن بر زندگان است
روش دین مبین اسلام بر مبنای سنّت‌های تابناک رسول خدا جاین است که وقتی مسلمانی می‌میرد، همسایه‌ها و آشنایان متوفّی، و همچنین اقوام و خویشان نزدیک او در نخستین شب و روز حادثۀ وفات، تمام افراد خانوادۀ متوفّی را به شام و ناهار و صبحانه دعوت کنند و با اصرار و خواهش از آن‌ها بخواهند تا به اندازۀ کافی از غذای آن‌ها تناول نمایند.
بنیانگذار این رسم و روش اسلامی و عادلانه، شخص خود رسول خدا جاست. و علاوه بر اینکه رسول خدا جبه اجرای این رسم و روش اصیلِ اسلامی و انسانی و اخلاقی و عاطفی، اکیداً دستور داده است، در جریان حادثۀ شهادت عموزادۀ خویش حضرت «جعفر بن ابی طالب»سدر جنگ «موته» و در سِمَت فرماندهی سپاه اسلام، شخصاً به آن عمل کرده است.
رسول خدا جبه محضِ اطلاع از شهادت حضرت جعفر، در هاله‌ای از حزن و تأثّر به منزل او رفت و بچه‌های خردسالش را در آغوش گرفت و بوسید و بو کرد و گریست و اشک‌ها ریخت. سپس به منزل خویش برگشت و به خانواده‌اش چنین فرمود: «اِصنعوا لِآل جعفرَ طعاماً، فانّهم قد جاء هم امرٌ يَشغُلُهم» [۶۶]، «شما باید برای افراد خانوادۀ جعفر غذایی بپزید، زیرا گرفتاری‌هایی که برای آن‌ها پیش آمده است، همۀ آن‌ها را به خود مشغول کرده است و خودشان نمی‌توانند برای خویش غذا بپزند.»
ولی متأسفانه از چندی قبل، در شهرها و ممالک اسلامی، این راه و روش اصیلِ اسلامی به کلی متروک شده و به جای آن یک مصیبتی شبیه مصیبت حادثۀ وفات، عرض اندام نموده است و به طور کلی در بیشتر شهرهای اسلامی، معمول گشته است که بازماندگان متوفّی در شب و روز حادثه، جمعیّت زیادی را به صرف شام و ناهار دعوت کنند و با غذاهای متنوع و گوناگون و آشامیدنی‌های مطبوع و هزینه‌های هنگفت و فضول خرجی‌های سرسام‌آور، از همۀ آن‌ها به شکلی پذیرایی به عمل بیاورند که صدای اعتراض و ایراد هیچ کسی درنیاید! و هیچ کس بهانه‌ای نداشته باشد تا به دین و دنیای بازماندگان متوفّی حمله کند!
[۶۶] ترمذی