نگاهی به احکام کفاره ها

حکم نذری که نذرکننده آن را مشخص نکرده و نام نبرده است

چگونگی نذری که شخص نذرکننده آن را مشخص نکرده است، به این صورت است که مثلاً بگوید: «برای خدا بر من نذر باشد؛ اگر خداوند پسرم را شفا دهد». چنان‌که ملاحظه می‌شود این شخصِ نذرکننده شیءِ مورد نذر را که باید آن را انجام دهد نام نبرده است و آن را مشخص نکرده است، بنابراین حکم چنین نذری دو حالت دارد:

حالت اول: اگر او در دلِ خود قصد و نیت انجام‌دادنِ چیزی داشته باشد، اما آن را بر زبان نیاورد، پس در این حالت نذر او مطابق آنچه که در قصد و نیتش بوده است، منعقد می‌شود و به جای‌آوردنش واجب می‌باشد.

حالت دوم: به این شکل است که اگر نذر او مبهم و نامشخص باشد و نیت انجام چیز معینی را در دل نداشته باشد، به این صورت که بگوید: «برای خدا بر من نذر باشد که اگر خداوند بیماری مرا شفا دهد»، در چنین حالتی که او در این نذر خود قصد و نیت پرداخت یا انجام چیز معینی را نداشته است، صحیح‌ترین قول اهل علم این است که: به عنوان رعایت احتیاط، پرداخت کفّاره بر او واجب می‌باشد، به دلیل این فرمودۀ پیامبر اکرم ج که می‌فرماید: «كَفَّارَةُ النَّذْرِ كَفَّارَةُ يَمِينٍ»[۲۷]؛ «کفّارۀ نذر همان کفّارۀ سوگند است».

شایان ذکر است کلمۀ «النذر» در این حدیث، چنان‌که ملاحظه می‌شود عام است و شامل آنچه که نام برده شود و یا نشود می‌گردد. والله اعلم.

[۲۷] به روایت احمد. [مؤلف] آلبانی در صحیح الجامع، حدیث شمارۀ: ۴۴۸۸، می‌گوید: صحیح است. [مصحح]