اهل تشیع در تعریف صحابه می‌گویند:
کلمه‌ی ((صاحب)) (جمع آن ((صحب، اصحاب، صحاب، صحابه) به معنی همدم، همراه، رفیق، یار و معاشر است و زمانی آن را به کار می‌برند که دو نفر زمان نسبتاً درازی را در کنار هم به معاشرت با یکدیگر گذرانیده باشند و اصولاً مصاحبت با طول زمان معاشرت ملازمه دارد.
و نیز در زمان رسول خداصبه معاشران حضرتش ((صاحب رسول خدا)) و ((اصحاب رسول خدا)) می‌گفتند و کلمه‌ی ((صاحب و اصحاب را بر کلمه‌ی ((رسول خدا)) اضافه می‌کردند.
در زمان رسول خدا لفظ ((صاحب)) و ((اصحاب)) نامی خاص برای یاران رسول خداصنبود بلکه بعدها مسلمانان پیرو مذهب خلفا یاران پیامبر خداصرا ((صحابی و اصحاب)) نام نهادند پس چنین نامگذاری از نامگذاری‌های مسلمانان و یا اصطلاح متشرعه است و ارتباطی به نامگذاری اسلامی ندارد. (ویژگی‌ها و دیدگاه‌های دو مکتب در اسلام، علامه سید مرتضی عسگری، عطاء محمد سردارنیا (تهران، بعثت، ۱۳٧۳، ص ۱۳۵-۱۳۴)