نگرشی بر منزلت صحابه رضی الله عنهم از دیدگاه مفسران شیعه

منافقین به فرضیه مهم امر به معروف و نهی از منكر پایبند نبودند

خداوند منافقان را به جرم نفاقشان عذاب خواهد کرد و اگر بعضی از ایشان را به خاطر حکمت و مصلحتی عفو کند، دیگران را عذاب خواهند کرد و سبب این است که منافقان همه‌ی این‌ها سر و ته یک کرباسند و در صفات خبیثه و اعمال زشت با هم شرکت دارند، قهراً در کیفر اعمال و عاقبت احوال نیز با هم شریکند.

منافقین همگیشان امر به معروف و نهی از منکر می‌کردند و از انفاق در راه خدا خودداری می‌نمودند و به عبارت دیگر به اعراض از یاد خدا، خدا را فراموش کرده بودند، چون مردمی فاسق و خارج از بندگی بودند خدا هم آنان را فراموش کرد و به آن پاداش‌هایی که به بندگان خود که همواره به یاد مقام پروردگارشان بودند پاداشی نداد آنگاه وعده‌ای را که به منافقین داده بیان نمود و فرمود: ﴿وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلۡمُنَٰفِقِينَ وَٱلۡمُنَٰفِقَٰتِ وَٱلۡكُفَّارَ﴾اگر کفار را عطف به منافقین کرد برای این است که منافقین نیز کافرند﴿نَارَ جَهَنَّمَ خَٰلِدِينَ فِيهَاۚ هِيَ حَسۡبُهُمۡ﴾ همین کیفر ایشان را بس است، کیفری است که به غیر ایشان نمی‌رسد ﴿وَلَعَنَهُمُ ٱللَّهُ﴾ و ایشان را دور کرد ﴿وَلَهُمۡ عَذَابٞ مُّقِيمٞ﴾ ایشان را عذابی ثابت است که هرگز زایل نمی‌شود و تمامی ندارد پس معلوم می‌شود که امر به معروف و نهی از منکر و انفاق در راه خدا ذکر خدا است.( تفسیر المیزان، ج٩، ص ۵۲٧-۵۲۶.)