نگرشی بر منزلت صحابه رضی الله عنهم از دیدگاه مفسران شیعه

منافقان خواستار پنهان سازی كفر و انحراف خود بودند.

منافقان با افزونی قسم و سوگندهای سخت در اظهار ایمان به قصد پنهان سازی کفر و انحرافی که در آنند خود را زره پوش می‌کنند، و این از طبیعت آن‌ها در هر زمان و مکانی است و سوگندها منحصر به عبارات معمول و متعارف قسم: «والله، تا الله و یا الله» نیست بلکه شامل هر چیزی می‌شود که همین منظور را برساند، از قبیل سخن یا رفتاری که انسان انجام می‌دهد تا مردم او را باور کنند و بدو اطمینان کنند، مانند بلند کردن شعارهای تند و مبالغه در اهتمام به ظواهر.

قرآن آن گونه سوگندها را سپر خوانده است، نه از آن روی که حقیقت منافقان را می‌پوشاند و پنهان می‌دارد بلکه از این جهت که منافقان در برابر عکس العمل مومنان و اجتماع که در صورت افشای حقیقت این گروه گمراه متوجه آن‌ها می‌شود، در حصار آن سوگندها و تظاهرها پناه می‌گیرند. وانگهی نقش پلید و خطرناکی که منافقان در نهان ایفا می‌کنند همان بازداشتن مردم از راه خداست که در رهبری مکتبی نمودار شده و از رهبری نیز به نوبه خود در حزب و خط او در اجتماع متمثل و نمودار شده و با تمام تکلف و تصنعی که منافقان با سوگندهای مختلف، اظهار ایمان بدان می‌کنند، در واقع با آن می‌جنگند و مردم را از آن باز می‌دارند و شهادت دادنها و سوگندهای اعلان شده آنان جزو دامهای شیطان نیست، و این صورتی از دروغگویی آن‌هاست که خدا به آن‌ها شهادت می‌دهد. ﴿إِنَّهُمۡ سَآءَ مَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ﴾. «آنچه می‌کنند ناپسند است».

منافقان صناعت کلام و زبان آوری و شعارهای درخشان را به خوبی می‌دانند و در اظهار دوستی به رهبری هنر نمایی می‌کنند و کارهایشان کاملاً متناقض و مخالف گفته‌هایشان است. (تفسیر هدایت، ج۱۵، ص ۴۴۵-۴۴۴.)